Italia, z której wielu z nas dopiero wróciło z urlopów, do niedzieli ma jeszcze bezpartyjnego premiera. Mario Draghi urzęduje jedynie komisarycznie. A po niedzieli 25 września, kiedy Włosi udadzą się do urn wyborczych, proeuropejskiego Draghiego zastąpi najpewniej postfaszystka Giorgia Meloni. 

W Europie toczy się dyskusja na temat rosyjskich dezerterów. Istota problemu nie ogranicza się do racji moralnych, humanitarnych i politycznych.

W ostatnich dniach politycy i aktywiści związani z amerykańską Partią Demokratyczną stosowali antyimigrancką retorykę, której nie powstydziliby się europejscy alt-rightowcy. Powodem tego nagłego zwrotu w narracji jest decyzja Rona DeSantisa, republikańskiego gubernatora Florydy, by wysłać dwa samoloty z nielegalnymi imigrantami do miejscowości Martha’s Vineyard, w której posiadłości posiada wielu bogatych demokratów, w tym były prezydent Obama.

Czy wzburzenie społeczne i zamieszki, które w ostatnich dniach wybuchły w Iranie, przyniosą jakiś widoczny efekt? Czy zmienią irańską scenę narodową? Czy są przejawem kulturowego przeobrażenia całego społeczeństwa irańskiego? 

Polska wystawia Niemcom rachunek za II Wojnę Światową. Niestety podstawy żądania są liche i mają jedynie polityczne podstawy. Dotyczą polityki krajowej, a wcale nie międzynarodowej.

Jak mówi przysłowie, o zmarłym dobrze albo wcale. Czy jednak dotyczy ono polityków, którzy na dodatek zmienili losy świata?

W lawinie komentarzy żegnających Michaiła Gorbaczowa możemy na ogół przeczytać, że dzięki niemu zakończyła się zimna wojna oraz rozpadł się ZSRS. To był nasz ulubiony gensek, twierdzą Niemcy, którzy zawdzięczają „Gorbiemu” zjednoczenie. Odważny i mądry przywódca, mówią Amerykanie. USA jest dziś supermocarstwem. Dla nas skutkiem tektonicznego wstrząsu globalnego ładu wywołanego przez Gorbaczowa była „Jesień Narodów Europy”, która przyniosła suwerenność Polsce.

„Jeśli nie mogę tańczyć, to nie jest moja rewolucja.“ — Emma Goldman

Pamiętam, jak odwiedziłem kilka lat temu Hiroszimę. To ładne miasto, być może mające najbardziej europejski „sznyt” w Japonii. O zdarzeniach z 1945 r. przypomina tam Park Pokoju i muzeum poświęcone atakowi nuklearnemu. Robi ono wstrząsające wrażenie. Co innego jest czytać o bombardowaniu atomowym w książkach, a co innego zobaczyć jego ślady.