Recep Erdogan jest mistrzem przetrwania. Od ponad 20 lat wygrywa wszystkie wybory i nawet poradził sobie z wojskowym zamachem stanu. Potrafi grać z mocarstwami i szantażować Unię Europejską. Nie zmiotła go też kilkudziesięcioprocentowa inflacja.

Trudno znaleźć bardziej symboliczny dowód na schyłek rosyjskiej państwowości. Kiedyś potężne imperium, które dokonywało rozbiorów państw sąsiednich, teraz samo oddaje zrabowane terytoria. Przed naszymi oczami historia zatacza koło, a Rosja się kurczy. Dalekowschodni Władywostok wraca do chińskiej macierzy pod dawną nazwą Haishenwai.

Kolejne pięć lat prezydentury Recepa Tayyipa Erdogana to nie jest dobra wiadomość dla przeciwników rządów twardej ręki na świecie. Z drugiej strony jednak trudno się dziwić milionom Turków, którzy w ciągu ostatnich dwudziestu lat przeskoczyli ze skrajnej biedy w przyzwoite, nieodległe od europejskiej średniej warunki życia.

Aresztowanie prezesa ukraińskiego Sądu Najwyższego kładzie się cieniem na reformie tamtejszego sądownictwa, która miała być gwarancją dla zagranicznych inwestycji.

Nasi rządzący przeżywają właśnie ciężki okres, w którym rozpoczęła się gra o wartości, na jakich oparta jest ich władza i te, na jakich będzie sformowany kolejny rząd. Paradoksalnie na naszych oczach może się właśnie odbywać najważniejsza bitwa obecnej kampanii wyborczej.

Opadł kurz po Narodowym Dniu Pamięci Żołnierzy Wyklętych. Msze zostały odprawione, uroczystości uczczone, a biegi przebiegnięte. Sojusz tronu z ołtarzem dał ludowi „niepodważalne” autorytety. Jak zawsze, to „patriotyczne” show zostawiło mnie z pytaniem, jak można całemu państwu sprzedać tak marną dezinformację historyczną.

Minister sprawiedliwości od lat próbuje nam pokazywać twarz bezlitosnego łowcy przestępców i wrogów „ojczyzny”, w niedobrym tych słów znaczeniu. Warto się jednak zastanowić, czy pan Zbyszek nie za dobrze czuje się w roli bezwzględnego szeryfa.

Czy tak dziś wygląda demokracja w Polsce?