Pokój dla świata, a putin to szmata

23 października i strajk kobiet w Łodzi

Przyjechałam z Krakowa z zamiarem odwiedzenia przyjaciół. to był też ostatni dzień otwartych barów. zostawiłam plecak w szafce na dworcu, i pobiegłam od razu na piotrkowską, skąd ludzie mieli ruszać, dołączając do tłumu. szliśmy dość szybko, za nami jechały radiowozy policyjne, od otaczających kamienic odbijały się krzyki WYPIERDALAĆ.

było ciepło, świeciło słońce, siedziałam na zewnątrz w altance pijąc kawę. przez ostatnie kilka miesięcy jakoś zaczęłam zwracać większą uwagę na politykę i to co się w niej dzieje; nagle wzrosła liczba homofobicznych wypowiedzi, zaostrzyła się propaganda kościoła, z każdej strony było coraz gorzej.

szlajasz się tylko, szlajasz, nic się w ogóle nie poprawiasz… włóczysz się w dzień i w nocy. ty żyjesz? nie śpisz? rozgorączkowane godziny mijają cię, a ty mówisz i powtarzasz, że czas to iluzja, ze świętym spokojem ignorując wszechstronnie naglący pośpiech... ile ty masz lat? jak się nazywasz? jak wyglądasz? z życiem pogrywasz?

Jonasz siedział w czarnych okularach na skórzanym fotelu, wypełnionym kurzymi piórami. Uszy miał poszarpane, a pożółkłe kły obnażały się gdy mówił, zalatując próchnicą. Lisi ogon zwisał do zimnej posadzki. Tylne łapy wyciągnięte miał na blat przed sobą. Wpatrywała się w niego horda ptasich gał.

Budzę się rano, zdenerwowana. Znowu zaspałam. Przeklinam się w głowie, w amoku wstaje i znowu się boję. Ciało i mózg przepełnia mi rozdygotanie, czuję się do niczego, czuję się marnie.