chaos jest ciekawszy, twierdzisz. piękniejszy, bujniejszy. świat ulicy lepszy niż cichych domów, śpiących, tych, które się budzą we właściwych godzinach, wczesnych lecz nie nazbyt wczesnych. w których budziki dzwonią o tej samej porze, w których trzy posiłki dziennie je się zawsze w tym samym momencie, tych, w których ludzie rutynowo mówią, monotonnie żyją i cicho umierają, a dzień zlewa się z dniem. coś w swoich pracach osiągają, dostają oceny, awanse, numery. żyją matematycznie, ale ładnie, na ładnych wzorach, na ładnych urlopach, na ładnych kanapach, przed ładnymi telewizorami, oglądając świat zza bezpiecznych okien. czasem mają czyste wnętrza, czasem zakurzone. czasem zbryzgane krwią i brudem, który zalęga się i zlepia w zakurzonych kątach, pod łóżkiem, pod ubraniem, schowany jednak, niewidoczny brud, niewidzialny, niemy. ty mówisz, że chcesz żyć krwiście. rozrywać sobie serce tylko po to, żeby coś zyskało znaczenie; wyginać kark, do góry nogami widzieć świat. dyszeć i drżeć z emocji, kiedy od wewnątrz cię rozpierdala, a nadmiar wrażeń obezwładnia, kładzie na trawie i rozbiera, i z twoich płuc krzyk wydziera, chcesz być słuchany pod gwiazdami, słyszany pod promieniami, w miastach i na pustkowiach, karmiąc się przejmującymi wrażeniami.
** fragment pochodzi z mojej autorskiej poezjopowieści, pt. “Mów Do Mnie Marzeniami”. Opowiada o intymności najsilniejszych ludzkich uczuć, tych towarzyszących młodości, takich jak pierwsza miłość. Jest o toksycznej relacji, która przeradza się w zagubienie, z którego później stacza się w coraz to cięższy do zniesienia ból wymieszany ze strachem. Historia owija się wokół dwójki ludzi która tak naprawdę może być każdym kto kiedykolwiek był zakochany, zraniony, zagubiony, próbował się odnaleźć lub naprawić coś już straconego. Są zamknięci w ścianach przesyconego toksycznym dymem pokoju, w uchwycie szybkiego, szarego miasta, splątani w społeczeństwie które zaczyna ich przerażać, przytłaczając na każdym kroku szumem, nieprzyjaznymi ludźmi czy krzykliwymi dźwiękami pośpiechu samochodów. Żyją w pętli nieszczęścia i uzależnienia od siebie nawzajem, nie do końca wiedząc dlaczego, ograniczeni zarówno światem, jak i umysłem. W końcu główna bohaterka wychodzi z mieszkania, zostawiając za sobą niebieskie drzwi, na podróż w poszukiwaniu swojego szczęścia, wolności. On zostaje. Wsiada do jakiegokolwiek pociągu, który pomoże jej uciec. Jej umysł zaciera granicę pomiędzy rzeczywistością a iluzją, wyobrażeniem, co tworzy nieoczywisty, psychodeliczny świat, przefiltrowany przez percepcję jej odczuć. Dalej opowieść przeplata wydarzenia z tej podróży, powolne zatracanie się chłopaka który zamyka się w mieszkaniu oraz Historie Pomylonego Umysłu, opowiadające o pijanych marynarzach i astronaucie zamkniętym w więzieniu, będące metaforą ich podświadomości.
