To pytanie spędza sen z powiek kilkudziesięciu tysiącom urzędników, twórców i animatorów. A powinno też odbiorcom. Najgłośniej mówi się o Aldonie Machnowskiej, wiceprezydentce Warszawy i Małgorzacie Kidawie-Błońskiej.

Tunezję można uznać za najbardziej europejski kraj Afryki. Czuć tam nadal ślady po francuskich kolonizatorach.

Dwa tygodnie po bestialskim mordzie Hamasu na mieszkańcach Izraela jego rząd dyszy żądzą zemsty. Lada dzień zamierza wjechać z czołgami do palestyńskiej strefy Gazy. „Hamas zniknie”, zarzeka się minister obrony Izraela Yoav Gallant. Więcej niż wątpliwe. Na pewno jednak poleje się wtedy krew, w tym także izraelskich żołnierzy. I to w ilościach przemysłowych. Gallant przemilcza natomiast, że nierozwiązany konflikt palestyńsko-izraelski na nowo podpali bliskowschodnią beczkę prochu. Czyżby nie było szans, by zatrzymać zdeterminowanego Merlina?

PiS tonie, a opozycja staje przed wielkimi wyzwaniami, tym trudniejszymi, że warunki ich podjęcia są niekorzystne. Po 15 października polska polityka się zmieni. W jakim kierunku? To pozostaje wielką niewiadomą. Jednego możemy być pewni: nie zobaczymy już rządzących podrygujących do oczu zielonych.

Czy ktoś widział ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego? Bez jego czujnego oka przestrzeganie prawa jest zagrożone.

Kultura, oczywiście polityczna, była najbardziej lekceważoną bohaterką minionej już, na szczęście, kampanii wyborczej do parlamentu RP. Jednocześnie właśnie w sprawach kultury można oczekiwać największych zmian.

Zajęcie przez Hamas terenów graniczących ze Strefą Gazy zburzyło mit o militarnej kompetencji armii izraelskiej, podobnie jak wojna na Ukrainie obaliła mit o mocarstwowości Rosji.

Liderzy opozycji skazani są na daleko idące kompromisy, bo spełnienie wszystkich obietnic wyborczych może być bardzo trudne.

Czekanie na ostateczne wyniki wyborów w Polsce trwa zwykle 2–3 dni. To przejaw naszego totalnego zapóźnienia. Wszak nawet w niektórych krajach bałkańskich wyniki są zwykle znane już w noc powyborczą.