Wraz z inwazją Rosji na Ukrainę dobiega zapewne końca era - wybiórczego, co prawda - obalania, a przynajmniej dyscyplinowania co bardziej ponurych dyktatur. W nadchodzących dekadach, niczym w czasach zimnej wojny, może się liczyć nie trzymanie się demokratycznych standardów, lecz trzymanie się właściwej strony konfliktu.

"Bezprecedensowe" – tak określa się dziś pakiet sankcji, jakimi obłożona została Rosja w efekcie jej inwazji na Ukrainę. Niewątpliwie, Kremlowi wymierzono bolesny policzek, ale jego znaczenie jest bardziej symboliczne niż realne. Dotychczasowe doświadczenia z nakładaniem embargo na państwa były dalekie od jednoznaczności.

Rząd znalazł sposób na uratowanie budżetu NFZ poważnie nadszarpniętego przyjęciem ogromnej liczby uchodźców z Ukrainy. Z dniem pierwszego kwietnia odwołał COVID. Do spodu.

Dużo ważniejsze od tego, co Joe Biden powiedział na Zamku Królewskim w Warszawie jest to, co zasygnalizował niedługo wcześniej. Za pomocą przecieku ogłosił bowiem zmianę doktryny użycia amerykańskich sił nuklearnych i zasugerował, że wojska USA mogą znaleźć się na Ukrainie.

Zjednoczona Europa? A może wishfull thinking? Przecież nie ma bardziej podzielonego pod względem historycznym, kulturowym, etnicznym i politycznym kontynentu na świecie. Po największej wojnie w dziejach Europejczycy zachodni przyjęli w latach 50-tych XX wieku pewien model budowania wspólnoty ekonomicznej, która miała ich uchronić przed kolejnym takim konfliktem. Dalsza integracja polityczna i przyłączenie krajów postkomunistycznych zmieniło całkowicie jej oblicze.  Wszyscy wołają, że Zachód dawno nie był tak zjednoczony. Czyżby? A może jedność Europy to iluzja, a jej jawnym zaprzeczeni...

Nieco chwiejna – tak przed kilkoma dniami, podczas spotkania z liderami biznesu w Waszyngtonie, opisywał politykę Indii wobec wojny w Ukrainie prezydent Joe Biden. To wielki eufemizm: lepiej byłoby powiedzieć, że rząd w New Delhi staje na głowie, by nie zrazić do siebie żadnego ze swoich partnerów. A to dziś niemalże niewykonalne.

Po fali zasadnych uniesień nad ukraińskim oporem i krytyce ekspertów, którzy nie uwierzyli w wojnę, a po jej wybuchu nie dali Ukrainie żadnych szans, pora na wyważoną ocenę. Puenta jest krótka: nadal nie rozumiemy Putina. Niestety.

Pozwolenie na broń palną posiada jakieś 0,6 proc. polskiego społeczeństwa. Połowa z tych szczęśliwców to myśliwi. Reszta narodu była traktowana przez ostatnie kilka dekad jako heloci, którym nie wolno dawać broni do rąk.

Według Straży Granicznej do 24 marca naszą granicę przekroczyło już ponad 2,2 mln uchodźców wojennych z Ukrainy. Utworzono dla nich punkty recepcyjne, centra obsługi, zbudowano miejsca noclegowe. Mimo pandemii COVID-19 Polska zniosła dla nich obowiązek kwarantanny, otoczyła opieką medyczną, a dzieciom zapewniła edukację. Nasz kraj zapewnił też jakieś minimalne środki finansowe, które nie wystarczą na przeżycie, ale zawsze to coś „na początek”.