Mamy kryzys uchodźczy, to nie ulega wątpliwości. 9 marca rano straż graniczna ogłosiła, że do Polski w ciągu doby przybyło 125 tys. uchodźców z Ukrainy, co oznacza, że od początku wojny dotarło do Polski 1,33 mln osób. Czy Państwo pomaga im sposób wydolny? Delikatnie rzecz ujmując, niekoniecznie.

Skala pomocy, której udzielamy naszym ukraińskim sąsiadom nie ma precedensu ani w historii Polski, ani w historii świata. Miliony Polaków otwierają drzwi swoich własnych mieszkań i zapraszają obce osoby, aby udzielić im schronienia. Kolejne miliony zajmują się dostarczaniem żywności, odzieży, sprzętu medycznego, ochronnego, higienicznego. Jeszce inni koordynują działania, informują, wspierają, leczą. Poruszenie jest niebywałe. Nawet Jurek Owsiak nigdy nie był w stanie zmobilizować takich tłumów, takiego zaangażowania, takiej ofiarności. Żaden człowiek, żadna organizacja, powódź ani inne zda...

Zorganizowali się błyskawicznie. Tuż po ataku Rosji 24 lutego codzienne raporty z Ukrainy precyzyjnie określały zakres pomocy. Nie było problemów z błyskawicznym korytarzem humanitarnym. Maltańska Służba Medyczna od 7 dób pracuje zespołem ponad 180-osobowym.

Minister Spraw Zagranicznych Chińskiej Republiki Ludowej Wang Yi oświadczył, że „przyjaźń Chin z Rosją jest solidna jak skała. A perspektywy współpracy są bardzo szerokie”. To nie do końca prawda.  Coraz liczniejsze porażki wojsk rosyjskich na Ukrainie wywołują spory niepokój w Pekinie.

Odruch serca nakazuje nam nieść pomoc ukraińskim bliźnim uciekającym do naszego kraju przed piekłem wojny. I chociaż każdy, nawet najdrobniejszy gest nie pozostaje bez znaczenia, to osoby uprzywilejowane majątkowo dysponują niepowtarzalną szansą podzielenia się z uchodźcami tym, czego ci najbardziej potrzebują - bezpiecznym dachem nad głową.

Wprowadzając sankcje, cywilizowany świat chce zmusić Kreml do zakończenia agresji. Niestety wiele wskazuje, że przynajmniej szybko tak się nie stanie. Restrykcje to za mało. Zachód potrzebuje strategii dotarcia do Rosjan z prawdziwym przekazem wydarzeń. Tylko wówczas, gdy świat wyjaśni, kto jest ofiarą, a kto katem, wstrząsając sumieniami, Rosjanie odwrócą się od Putina.

Wraz z wybuchem wojny w Ukrainie, Ankara znalazła się między młotem a kowadłem. Wieloletnia strategia pod hasłem "żadnych sporów z sąsiadami" – odnosząca się również do krajów basenu Morza Czarnego, zatem tak Rosji, jak i Ukrainy – może teraz wylądować na śmietniku, skoro okoliczności coraz bardziej pchają Turcję do wyboru strony. Sztuka polega zatem na tym, by utrzymać równowagę jak najdłużej i kryzys przeczekać.

W dniu wybuchu wojny ukraińsko-rosyjskiej napisałem artykuł pod tytułem „Koniec epoki Putina”. Znajomy zasugerował mi, że ma on zdecydowanie zbyt optymistyczny wydźwięk. Zmieniłem więc tytuł na „mniej optymistyczny”. Nadal jednak uważam, co potwierdza się coraz bardziej, że istnieją dwa scenariusze zakończenia obecnej sytuacji na wschodzie: polityczny koniec Putina lub zagłada atomowa świata. Ten drugi uważam za wysoce nieprawdopodobny.

Wiele wskazuje na to, że plany Putina są dalekosiężne i wykraczają poza zdobycie Ukrainy. Musimy być przygotowani, że ta wojna przyjdzie do nas.