Deutsche Bahn jest chorym przewoźnikiem Europy

Od razu uprzedzę: nie jestem powiązany z żadną propagandową maszyną medialną działającą na zlecenie poprzedniego rządu. Wiem: zaklinam się, ale i tak tego nikt nie potraktuje poważnie. Napiszę źle o niemieckim przewoźniku – skojarzą mnie z PiS i obsesjami prezesa Kaczyńskiego. Trudno, podejmę ryzyko. Mam bardzo poważne powody. Rzekłbym: osobiste i finansowe.

Najpierw retrospekcja. Mój sąsiad, rocznik 1897 – wiem, powinienem napisać „mój były sąsiad” – więc piszę: mój były sąsiad, rocznik 1897 r. mówił mi, że przed II wojną światową według przyjazdów pociągów PKP można było regulować zegarki. Było to w czasach, kiedy pomyślałem: acha, dostanę zegarek, nie będę go regulował według pociągów PKP, ponieważ nazwa ta sama, ale kraj inny – PRL.

Już jako pasażer doświadczałem skutków opóźnień rzeczonego PKP. Z tym większą przyjemnością podróżowałem TGV lub pociągami ICE linii Deutsche Bahn. Jakie to było fajne: szybko jedzie, nie spóźnia się, wiadomo, na który peron przyjedzie, przesiadka nie straszna, wystarczy przejść z jednej krawędzi peronu na drugą, a nie biegać w popłochu po schodach, przejściach podziemnych itd itp.

Nic nie można jednak wiecznie trwać, jak mówią słowa piosenki. Zwłaszcza dobre wiecznie nie trwa. Przyszła zima, z dekadę temu to było. Wracałem z premiery w Amsterdamie, spadł tam śnieg, tramwaje niskopodłogowe stanęły, samoloty nie latały. Wybrałem Deutsche Bahn.

Bingo! Tylko ja z gości premiery byłem następnego dnia w domu, gdy inni koczowali na lotniskach, aż burze śnieżne ustały. Tym bardziej nie mogłem zrozumieć następującej sytuacji: gnam ICE przez Niemcy do Berlina, zaś w pokoju kierownika pociągu – kierownik jakby załamany, głowę opuścił na kolana, łapie się rękami za głowę, jakby chciał ją sobie oderwać.

„Proszę nie odrywać” – chciałem zakrzyknąć, ale zapytałem tylko: „Co się stało?”.

Na odpowiedź nie czekałem długo. „Jak to co? Jesteśmy spóźnieni już 5 minut!” – wykrzyknął załamany niemiecki kierownik pociągu. „Proszę się nie martwić, to żadne spóźnienie, w Polsce to normalka”. „Ale to jest Deutsche Bahn!” – wykrzyknął z dawną dumą kolejarz. Ciekawe, co teraz by powiedział? Może popełnił seppuku?

Skąd te wnioski? Proszę bardzo. Jest listopad 2023. Jadę na premierę do Berlina. Strajk Deutsche Bahn. Jakoś dałem radę. Z Rzepina busami PKP do Frankfurtu nad Odrą, a potem prywatnymi pociągami regionalnymi. Zdążyłem.

Jednak niepomny tej pierwszej lekcji, zaplanowałem kolejną podróż z Deutsche Bahn – dłuższą, bardziej złożoną. Jakby złośliwcy z Deutsche Bahn o tym wiedzieli: ogłosili strajk nagle: trzydniowy, mysz się nie prześlizgnie, co dopiero ja z moimi naiwnymi planami podróży.

Dzwonię na infolinię Deutsche Bahn. „Proszę nie ryzykować” – mówi życzliwy głos. Nie ryzykowałem. Wyjazd odwołałem, ale kupna biletów już się nie dało. Rzecz działa się w styczniu. W połowie kwietnia zacząłem się zastanawiać, czy Berdyczów – ten, na który sugerowali pisać bez żadnej nadziei na odpowiedź – przenieśli do Niemiec.

Wiem, to Berdyczów zmodyfikowany. Piszę bowiem do Deutsche Bahn, a oni odpisują, ale mogliby w sumie nie odpisywać, bo to odpowiedzi nic nie znaczące, formalne, a zwrotu pieniędzy jak nie było – tak nie ma.

Panie prezesie Kaczyński! Nie byłem i nie jestem powiązany z pana partią. Ale jeśli będzie pan mówił coś złego o Niemcach, w ciemno może pan mówić źle o Deutsche Bahn i wtedy się pan nie pomyli: biorą pieniądze, nie jeżdżą, a kasy za kupione bilety nie zwracają.

Teraz już pewnie nigdy nie oddadzą. Trudno. Przynajmniej sobie trochę pojechałem. Zamiast pociągiem Deutsche Bahn – po pociągach Deutsche Bahn.