Między Twitterem a urną wyborczą jest przepaść

Sławomir Mentzen, lider Konfederacji, przegrał, bo zbyt mocno uwierzył w potęgę mediów społecznościowych. Wybory okazały się zimnym prysznicem pokazującym, że wybory wciąż się wygrywa na ulicy, a nie w wirtualnym świecie. Wyniki sondażowe Konfederacji jeszcze we wrześniu dochodziły nawet do 14 proc., a niektórzy eksperci zastanawiali się, gdzie jest szklany sufit dla radykalnej prawicy, ustawiając poprzeczkę nawet na 20 proc. wyborczego poparcia.

Konfederacja była na fali. „Piwo z Mentzenem” przyciągało tłumy młodych ludzi, którzy chcieli zobaczyć na żywo liderów tego ugrupowania, znanych im z niezliczonych filmów publikowanych w mediach społecznościowych. Tak prowadzonej kampanii inne partie polityczne mogły tylko pozazdrościć. Co się stało, że Konfederacja, która miała wywrócić polityczny stolik, przegrała, ledwo przekraczając próg wyborczy, a rzeczywiste poparcie okazało się dwukrotnie mniejsze od tego, na które wskazywały sondaże?

Na pewno nie doszło do kompromitującej wpadki, która zrujnowałaby wizerunek tego ugrupowania. Z drugiej strony Konfederacja, licząc na lepszy wynik, zaczęła tępić swoją polityczną wyrazistość, chowając kontrowersyjnych liderów: Janusza Korwin-Mikke, czy Grzegorza Brauna, co irytowało zwolenników twardego elektoratu.

Był też czynnik, który stworzył iluzję rosnącego poparcia i nieuchronnego triumfu – media społecznościowe. Konfederacja zdominowała w nich wyborczy przekaz i na nim budowała poparcie wśród młodych ludzi, serwując luźną, obrazkową narrację, nieosiągalną dla innych skostniałych ugrupowań, dla których wejście do Internetu było jak spacer po ciemnym lesie.

Tę sztukę Mentzen i spółka opanowali do perfekcji. Liczba obserwujących profile Konfederacji na głównych portalach społecznościowych ciągle rosła, pozostawiając w tyle politycznych rywali. To wszystko przekładało się na poparcie w sondażach.

Co się stało? Bardzo młody wyborca jest specyficzny, trwałość deklaracji politycznego poparcia jest szczera, ale nie ma w niej determinacji. Łatwo jest wskazać polubioną przez media społecznościowe partię w sondażu, znacznie trudniej iść do urny wyborczej i oddać na nią rzeczywisty głos. To wymaga wysiłku, a często wiedzy i mobilizacji. W luźnym wirtualnym świecie mediów społecznościowych wszystko jest łatwiejsze, prostsze i nie przekłada się na mobilizację społeczną w realnym świecie. Pewnie gdyby wybory odbywały się przez Internet, Konfederacja zanotowałaby znacznie lepszy wynik wyborczy, a tak otrzymała jedynie surową lekcję, pokazującą, że mimo wzrostu udziału młodych ludzi w wyborach nie było wśród nich konsumentów obrazkowych przekazów z Twittera i Facebooka, którzy mieli zapewnić jej sukces.