Wywiad Putina – prężenie muskułów i manipulacja

Prawicowy dziennikarz ze stajni Donalda Trumpa przeprowadził dwugodzinny wywiad z Władimirem Putinem. Tucker Carlson przyjął rolę pożytecznego idioty. Moderator już wcześniej wsławił się kolportowaniem teorii spiskowych, znany jest ze stanowiska wrogiego Ukrainie, rozsiewał m in. informacje o amerykańskich składach broni biologicznej na Ukrainie. Podczas wywiadu ani razu nie postawił Putinowi kłopotliwego pytania.

Także dlatego rozmowę trudno nazwać wywiadem. Raczej monologiem satrapy, seryjnie zniekształcającym rzeczywistość. Tylko dla przykładu, w kwestii zawieszenia broni podczas negocjacji toczących się wiosną 2022 r. w Stambule Putin zarzekał się, że przygotowane dokumenty należało jedynie podpisać. Tymczasem ówczesny brytyjski premier Boris Johnson miał rzekomo przekonać prezydenta Zełenskiego do kontynuowania rozstrzygnięć na polu walki. O tyle jest to prawdą, że Johnson faktycznie przybył do Kijowa i sugerował kontynuowanie walki, ale negocjacje w Stambule toczyły się nadal do połowy maja. Putin „dowodził”, że logikę Zełenskiego potwierdził jego dekret z jesieni 2022 roku zabraniający stronie ukraińskiej negocjacji z rosyjskim prezydentem. Nie zająknął się jednak o przesądzającym dla stanowiska Zełenskiego kroku: dzień wcześniej Rosja przyłączyła cztery obwody ukraińskie do swojego terytorium.

Inny przykład, po raz pierwszy przywołał Putin aresztowanie w Berlinie Rosjanina, który „z patriotycznych pobudek zlikwidował bandytę”. Chodzi o postać Władimira Krasikowa, który w 2019 r. zastrzelił w berlińskim ogrodzie zoologicznym czeczeńskiego bojownika, za co został skazany przez sąd za przeprowadzenie aktu terrorystycznego.

Jeśli Putin twierdzi, że „nie zaatakuje Polski czy krajów bałtyckich”, to wiarygodność takich wypowiedzi jest żadna. W 2013 r. w przededniu ataku na Krym twierdził przecież, że półwysep go zupełnie nie interesuje. Także teraz, jeśli wciela się w gołąbka pokoju, to kłamliwie przemilcza, że jednocześnie grozi krajom bałtyckim, jeśli te nie zezwolą mieszkającym tam Rosjanom na wzięcie udziału w rosyjskich wyborach prezydenckich. Ponadto nie tylko domaga się rewizji granic rosyjskich, ale jak podkreślił w wywiadzie, węgierskich. Tym samym podbija bębenek rewizjonizmu w Europie, celując w destabilizację Unii Europejskiej.

Nieprzypadkowo wywiad przypadł na moment wstrzymania pomocy USA dla Ukrainy na skutek blokady republikanów, opóźnień w dostarczaniu Ukrainie miliona pocisków artyleryjskich przez państwa UE, rozpoczęcia prezydenckiej kampanii wyborczej w USA i konfliktu na szczytach władzy w Ukrainie, czego wyrazem była wymiana naczelnego dowódcy gen. Walerego Załużnego. Konflikt na linii szef państwa – naczelny dowódca podczas toczącej się wojny nie jest ewenementem i występuje nie tak rzadko. W tym przypadku jednak Załużnemu trudno zarzucić większe błędy, on sam cieszy się poważaniem w armii i społeczeństwie. Przede wszystkim wymiana głównodowodzącego nie implikuje nowej, (lepszej) strategii, gdyż uniemożliwia ją brak innych uwarunkowań, jak choćby lepszego uzbrojenia. W interesie Putina natomiast jest zaszkodzenie demokratom i Bidenowi oraz wsparcie Trumpa w toczącej się kampanii prezydenckiej. Wszystko to miałoby wygenerować satrapie korzystniejszą pozycję w rokowaniach z Trumpem jako zwycięzcą prezydenckich wyborów. Republikański kandydat i były prezydent chełpi się w kampanii wyborczej obietnicą zakończenia wojny w Ukrainie w ciągu 24 godzin, rzecz jasna na koszt Ukrainy.

W tym sensie wywiad pełnił funkcję sygnału wysłanego republikanom, by zastanowili się nad porozumieniem w kwestii Ukrainy, jak tylko przejmą władzę w Białym Domu. USA będą potrzebowali Rosji w rozgrywce z Chinami, zakłada Putin. Jego cena: zachowanie w swoich rękach Krymu i wszystkich czterech okręgów, okupowanych przez Rosję: Zaporoża, Charkowa, Doniecka, Chersonia.

Na chwilę obecną Putin, jak zdradza jego wywiad, nie chce negocjacji, stawia na rozstrzygnięcia militarne, zaklina niezwyciężoną siłę Rosji, niezmiennie ignoruje Ukrainę jako suwerenne państwo. Najwyraźniej gra na zmęczenie Zachodu pomocą dla Ukrainy, uznanie jej państwowości przez państwa NATO za niewiele znaczące, a w konsekwencji na porzucenie jej dozbrajania. Swoim wywiadem dał do zrozumienia, że republikańska mniejszość w senacie, która z inicjatywy Trumpa blokują sumę 60 mld dolarów dla Ukrainy (w ramach 90-miliardowego wspólnego pakietu dla Izraela i Tajwanu), powinna wytrwać w swoim zamierzeniu.

Narracja Putina wymaga oczywiście odparcia i przeciwstawienia się ewentualnym próbom na Zachodzie zawarcia zgniłego kompromisu z Rosją. Biały Dom od razu sklasyfikował dwugodzinną autoprezentację Putina jako prężenie muskułów. Nie zmienia to jednak faktu, że bez zachodniego wsparcia, w tym dostarczenia systemów artyleryjskich z wystarczającą liczbą amunicji artyleryjskiej, Ukraina wojny nie wygra. Na wschodzie toczy się przede wszystkim wojna artyleryjska, a pomoc Zachodu już w tym momencie jest spóźniona. Także jako rezultat wielomiesięcznego niesprecyzowania celu wojennego w Waszyngtonie i Brukseli: czy Ukraina ma się jedynie bronić, czy pokonać Rosję. Takie stanowisko mści się dzisiaj. Ponadto z miliona zbyt górnolotnie obiecanych Ukrainie pocisków przez UE do marca dostarczonych będzie co najwyżej połowa.

W innym wymiarze realistyczną alternatywą dla amerykańskiego pakietu pomocowego byłoby zamrożenie 300-miliardowego majątku rosyjskich oligarchów, z którego lwia część znajduje się w Europie. Kwestia tę omawiał kanclerz Olaf Scholz z prezydentem Bidenem w Waszyngtonie, a będzie ona kontynuowana w najbliższym tygodniu na konferencji bezpieczeństwa w Monachium.