W Watykanie nie każda woda jest święcona

Dzięki profesji ojca, świeckiego urzędnika papieskiego, należała – tak zresztą jak cała rodzina, rodzice i czwórka rodzeństwa – do ekskluzywnego grona osób z obywatelstwem watykańskim. Zgodnie z porozumieniami między Stolicą Apostolską a państwem włoskim, jego wymiar sprawiedliwości wszczął śledztwo, a potem przeprowadził dwa procesy. Pierwszy, zainicjowany zaraz po zniknięciu nastolatki, z powodu braku dowodów został w 1997 roku umorzony. Drugi rozpoczęto w 2008 roku, po tym, jak rzymski fotograf dostarczył policji flet Emanueli. Ale i to śledztwo utknęło na mieliznach i zakończyło się podobnie jak pierwsze w 2015 roku. W obydwu przypadkach o niepowodzeniu zadecydowała niechęć Watykanu do współpracy. Każdy z trzech tropów w dochodzeniach śledczych prowadził za Spiżową Bramę. Pierwsza teoria mówiła, że nastolatka została porwana jako okup za uwolnienie Alego Agcy, zamachowca, który strzelał do papieża 13 maja 1981 roku. Druga o tym, że była zakładniczką porwaną przez włoską mafię, prowadzącą brudne interesy z bankiem watykańskim. Trzecia zaś, że była ofiarą seksualną watykańskich przestępców w sutannach. Splot intryg i machinacji, które i tak na kanwie obydwu procesów wypłynęły na światło dzienne, a w jakie uwikłana była centrala instytucji głoszącej Dobrą Nowinę, posłużyła Netflixowi do nakręcenia dokumentu „Vatican Girl” (2021). Jego fabuła przewyższa sensacyjność powieści i filmów Dana Browna.

Do dziś 93-letnia matka Emanueli zostawia w zewnętrznym zamku drzwi tego samego mieszkania na noc klucz. Na wszelki wypadek, gdyby córka wróciła nocą. Rytuał, pozwalający matce na mikro-emocjonalną stabilizację. Ojciec, głęboko wierzący katolik, ale rozgoryczony równie dogłębnie, zmarł, nie doczekawszy się nie tyle powrotu córki, ile lojalnej współpracy Watykanu w obydwu śledztwach. O wyjaśnienie zagadkowego uprowadzenia siostry do dziś walczy jej brat, 60-letni Pietro Orlandi. Od 40 lat naciska na Watykan, by przerwał milczenie i pozorowaną kooperację ze śledczymi. Wielokrotnie przywoływał fakt, że na biurku sekretarza papieża Benedykta XVI, niemieckiego abp. Georga Gaensweina, znajduje się teczka opatrzona tytułem „Emanuela Orlandi”.  Czemu ekscelencja zaprzeczał.

Ale na początku tego roku papież Franciszek dał zielone światło na przeprowadzenie watykańsko-włoskiego śledztwa. Prokurator Stolicy Apostolskiej Alessandro Didd otrzymał właściwie carte blanche na swoje poczynania, a cały Watykan papieski nakaz, by ujawniać wszystko, „byle by prawda wreszcie ujrzała światło dzienne”.  Czy papież zwariował? Nie kieruje się już racją stanu Watykanu, tylko domaga się prawdy?

Żyją jeszcze w Watykanie osoby, które, jak twierdzi Pietro Orlandi, wiedzą, co naprawdę się stało przed 40 laty. I co kryło się za przyczyną porwania nastolatki. Do tego grona należy wspomniany abp Gaenswein. 66-letni hierarcha jest depozytariuszem „twardego dysku” z mózgu emerytowanego papieża Benedykta XVI. Niemiecki pontyfeks zmarł w sylwestra ubiegłego roku. Co dało wolną rękę Franciszkowi do zesłania konserwatywnego Gaensweina na banicję. Tak bowiem należy traktować nakaz powrotu dla arcybiskupa do swojej macierzystej diecezji w niemieckim Freiburgu. Nie otrzymał ani prefektury w Watykanie, ani stołka nuncjusza, ani nawet stolicy biskupiej w rodzimych Niemczech. De facto arcybiskup bez przydziału może we Freibrugu spokojnie przez cały czas łowić ryby. To zemsta argentyńskiego papieża na ambitnym sekretarzu osobistym Benedykta XVI. Abp Gaenswein podżegał bowiem emerytowanego papieża do niesubordynacji wobec urzędującej Głowy Kościoła, niezadowolony z jego zbyt liberalnego kursu. W tym kontekście należy widzieć decyzję papieża Franciszka, nie tyle o zwolnieniu z milczenia watykańskich urzędników, ile nakaz spowiedzi z tego, co jego oni wiedzą o „causa Orlandi”. Dotyczy to przede wszystkim abp. Gaensweina. Zna on przecież wszystkie tajemnice Benedykta XVI, także te dotyczące uwikłania Watykanu w porwanie nastolatki, skoro w momencie jej uprowadzenia kardynał Joseph Ratzinger, późniejszy papież, pełnił w Watykanie trzecią po pontyfeksie funkcję prefekta Kongregacji Nauki Wiary. Możliwe też, że Franciszek zastosował nawet szantaż wobec Gaensweina. I spowiedź tego ostatniego z tego, co Watykan ma na sumieniu przy porwaniu Emanueli w 1983 roku, ma wybawić niemiecką ekscelencję od dalszej banicji w bukolicznym Freiburgu, a przybliżyć ambitnego 66-latka do upragnionego stołka nuncjusza czy arcybiskupa w Niemczech. Papież, rodem z zakonu jezuitów, stosowałby więc mało święte, ale skuteczne metody nacisku. Bo w Watykanie, jak mawiają insiderzy, nie każda woda jest święta.