Krucjatowy katolicyzm nad przepaścią

Sprawa niechybnie zostałaby objęta tajemnicą równą tajemnicy świętej spowiedzi, jednakże imprezowicze w sutannach mieli trywialnego pecha. Jeden z nich, podobno zaproszony sexworker, poczuł się źle, przedawkował i stracił przytomność. Nie wiadomo, kto wezwał pogotowie, wiadomo natomiast, że korporacyjni koledzy zabarykadowali się w mieszkaniu i nie chcieli wpuścić ratowników, tak jak się nie wpuszcza diabła do kościelnej kruchty. Afera mimo to wyszła na jaw. Ratownicy do świętego miejsca weszli w towarzystwie policji. Miejscowy biskup pierwotnie zarządził jedynie służbowe modlitwy, ale pod presją mediów ugiął się i zapowiedział konsekwencje natury prawnej.

Gospodarz orgietki, rzeczony ks. Tomasz, wydał oświadczenie, w którym stwierdził, że jest prowadzona przeciwko niemu nagonka w mediach, de facto mamy do czynienia z „uderzeniem w Kościół”. Zapewne liczył, że także i jego przypadek wpadnie w młyny takiej właśnie egzegezy tych przedstawicieli Kościoła, którzy każdą negatywną informację o tej świętej instytucji wkładają w prokrustowe łoże wspomnianej interpretacji. Incydent na tyle jest ewenementem, zjawiskiem wyjątkowym, niestandardowym, że w tysiącach polskich parafii prawdopodobnie się jeszcze nie zdarzył. Lub przynajmniej nie wyszedł na światło dzienne. W kontekście jednak znacznie szerszego zjawiska pedofilii i homoseksualizmu duchownych, przy jednoczesnym nakazie, rzecz jasna dla bliźnich, stosowania się do wyśrubowanej etyki seksualnej Kościoła, incydent w Dąbrowie Górniczej staję się bardziej katalizatorem dla znacznie szerszego zjawiska – uwiądu inkwizycyjnego Kościoła nad Wisłą na skutek własnej degrengolady. Jak świadczy bowiem wydane równolegle do afery w Dąbrowie „Vademecum dla katolika” przed wyborami – tu pasterze Kościoła podnoszą palec moralności i pouczają owieczki, na kogo w wyborach mogą zagłosować, by było to zgodne z „bożym planem zbawienia” – rozjeżdża się szczytna nauka Kościoła z własną praktyką, stając się antynomią ludzkiej aktywności. Polskie przysłowie zamyka to w poincie: „szewc bez butów chodzi”. Choć jeden z teologów określił to bardziej precyzyjnie: „Kościół ma silne nerwy i nie boi się grzechu”. To chyba też miał na myśli polski nominat na kardynała, który w tych dniach odbiera w Rzymie purpurę. Kardynał Ryś powiedział, że Chrystus przyszedł do grzesznych ludzi. A skoro ci, kiedy już Mesjasza zabrakło, stworzyli grzeszny, choć święty Kościół, incydentom takim jak w Dąbrowie Górniczej dziwić się nie należy.

Tak jak dziwić się nie należy, że młodzież, także w macierzystej diecezji kardynała Rysia, bierze nogi za pas i daje dyla z lekcji religii. Opublikowane właśnie dane ze szkół podstawowych o frekwencji na lekcjach religii w Łodzi informują, że połowa uczniów nie bierze w zajęciach udziału. W konsekwencji ze zrozumieniem należy także skonsumować i inne informacje, choćby i o tym, że szereg seminariów duchownych połączyło swoje siły i zasoby, gdyż liczba kandydatów w diecezjach nie przekroczyła liczby placów jednej ręki. Jakkolwiek okoliczność, iż w centrum życia polskiego katolicyzmu, papieskim Krakowie, chęć przystąpienia do 6-letnich studiów w seminarium zgłosił tylko jeden kandydat, zawiera już mocne memento dla hierarchów reprezentujących polski katolicyzm krucjatowy. Z podniesionym palcem, gotowym do pogrożenia wszystkim spod tęczowego znaku, importowanego z Brukseli i Berlina.

Przed takim Kościołem ratunku nie ma. Czasy krucjatowego, upolitycznionego katolicyzmu się skończyły. Czego dostojni pasterze nie do końca są świadomi.