Co powiedziałby Robert Plant gościowi o pseudonimie The Weeknd

Zdaję sobie sprawę, że każda próba napisania w formie ostrzeżenia o czymś, o czym może trzeba milczeć – czy są wciąż takie sytuacje? – jest wpisywaniem się w machinę promocyjną produkcji, której samemu nie chce się oglądać. Bynajmniej nie dlatego, że jest jakąś szmirą, czy nie mówi nam nic o współczesnym świecie. Pewnie współczesny świat jest gorszy, co widzimy w Ukrainie, w świecie sztuki nie powinno zaś być cenzury, tylko trwać ożywiona dyskusja. A jednak czasami mówimy: nie chce mi się z tobą gadać, gdy ktoś przekroczy granicę lub nas zrani. Potrzebujemy po prostu czasu. Lub nie chcemy kogoś więcej znać.

Czy tak jest z serialem „The Idol”, który za jakiś czas zostanie być może okrzyknięty „przełomowym dziełem sztuki”, „przesuwającym granicę w debacie o dobru i złu” w życiu oraz, nomen omen, sztuce, choć przecież to nie jest „Faust”, nawet jeśli do tego jakoś aspiruje w świecie seriali?

Z pewnością można mówić, że „The Idol” kanibalizuje pastiszowo-parodystyczne formy znane z filmów Davida Lyncha i Quentina Tarantino. Pamiętacie? Oni też nas kiedyś szokowali w pokazywaniu psychopatów, szaleńców, rzezimieszków, gangsterów. Może podobnie jest z „The Idol”, który również pokazuje szaleńców ze świata show-biznesu, opętanych depresją, chęcią sławy, zaś najbardziej kochających seks i mocne doznania. Tak bardzo, że symbolicznie w pierwszym odcinku odsyłają do łazienki konsultantkę od scen intymnych, która ma w duchu #metoo strzec komfortu aktorów na planie w czasie scen erotycznych.

Oczywiście, to symbol złamania politycznej poprawności – powie każdy i spyta: po co brnąć w rozmowę z prowokatorami, którzy tylko na to czekają, byśmy się „wkręcili” w jeden z podrzuconych tematów i klikali w sieci, na FB, wyrażali opinię, oburzali się, zaś producenci będą liczyć odtworzenia serialu w portalu HBO, co jest bardzo dobrze przygotowaną marketingową akcją.

Tak: czasy, kiedy oburzano się na źle rozumiane słowa Lennona, że The Beatles stali się popularniejsi od Jezusa, dawno minęły i w serialu, który pewnie ogląda młodzież (ale ze mnie dziaders) żarciki, że komuś z tyłka leci więcej krwi niż z odbytu dziecięcych ofiar pewnego sławnego pedofila – powinny być wypowiedziane nie zza parkanu w Beverly Hills tylko prosto w twarz dzieci-ofiar i ich bliskich. Wtedy można byłoby mówić o odwadze prowokatorów, którzy oczywiście tylko portretują cyników z show-bizu, sami zaś na pokazywaniu ich nie zarabiają ani cencika, ponieważ cały dochód przekazują na ofiary przemocy itd. itp.

W tytule pojawił się Robert Plant i ciekaw jestem, co by on powiedział, gdyby usłyszał – oczywiście wyrwane z kontekstu – zdanie o tym, że świat żałowałby, gdyby wokalista Led Zeppelin nie skomponował „All Of My Love”, piosenki dedykowanej zmarłemu synkowi.

Oczywiście trzeba być rodzicem, który stracił dziecko, by w pełni rozumieć skalę dramatu i swojej bezsilności, a jednak producenci pozwolili sobie na wspomniane zdanie, tak jakby śmierć dziecka mogła być odkupiona przez najpiękniejszą żałobną piosenkę.

Przypomnijmy: w 1977 r., przebywając w Ameryce, z dala od domu w Anglii, Plant otrzymał telefon od przerażonej żony z prośbą, żeby wracał do ciężko chorego, a być może nawet umierającego syna.

Kolejna informacja mówiła już o śmierci dziecka. Plant mógł tylko wrócić na pogrzeb, targały nim wyrzuty sumienia, że nie było go z żoną w najtrudniejszych chwilach. Potem Plant wycofał się z zespołu. Nie myślał o muzyce, chciał być z rodziną. Idea bycia w zespole runęła, gdy Jimmy Page i John Paul Jones nie przyjechali na pogrzeb, zaś jedyny obecny okazujący współczucie, czyli John Bonham, wkrótce tragicznie umarł.

Dla bohatera w „The Idol” ważniejsze jest jednak powiedzieć: świat by żałował, gdy piosenka nie powstała, bo „All Of My Love” rzekomo wielu ludziom pomogła, a nawet ich uratowała. A co, to dziecko Planta to jakiś Jezus, zaś Plant ma być Abrahamem, który składa syna na stosie ofiarnym?

Cóż, zamiast „The Idol” może lepszy byłby tytuł: „The Idiot”?

My zaś będziemy idiotami, oglądając idiotów. Lepiej przypomnieć, co powiedział Plant: „W 1977 roku, kiedy straciłem syna, muzyka straciła dla mnie znaczenie”. Hej, rozumiecie to?

A może raczej: czy jesteście w stanie to zrozumieć? Pewnie nie, bo w sieci już można przeczytać, że film jest hołdem dla Roberta Planta. Dziwnie przekręcają kota ogonem agencje PR. Może boją się, że Plant się wkurwi.