Dużo ważniejsze od tego, co Joe Biden powiedział na Zamku Królewskim w Warszawie jest to, co zasygnalizował niedługo wcześniej. Za pomocą przecieku ogłosił bowiem zmianę doktryny użycia amerykańskich sił nuklearnych i zasugerował, że wojska USA mogą znaleźć się na Ukrainie.

Nieco chwiejna – tak przed kilkoma dniami, podczas spotkania z liderami biznesu w Waszyngtonie, opisywał politykę Indii wobec wojny w Ukrainie prezydent Joe Biden. To wielki eufemizm: lepiej byłoby powiedzieć, że rząd w New Delhi staje na głowie, by nie zrazić do siebie żadnego ze swoich partnerów. A to dziś niemalże niewykonalne.

Po fali zasadnych uniesień nad ukraińskim oporem i krytyce ekspertów, którzy nie uwierzyli w wojnę, a po jej wybuchu nie dali Ukrainie żadnych szans, pora na wyważoną ocenę. Puenta jest krótka: nadal nie rozumiemy Putina. Niestety.

Gdy czołówki światowych mediów eksplodują rosyjskim ludobójstwem, a sieci społecznościowe kipią oburzeniem na bestialstwo Kremla, apel takiej treści brzmi zgoła absurdalnie. Prawda wygląda jednak tak, że Ukraińcy nie boją się hordy barbarzyńskich najeźdźców. Zrobią swoje i będą się bić do końca. To, czego lękają się naprawdę, wynika z obawy, że zostaną zapomniani w zapomnianej wojnie.

Pierwszy przywódca epoki cyfrowej w Azji Centralnej – tak Eurasianet podsumowuje wyborczy triumf Serdara Berdymuhamedowa, nowego prezydenta Turkmenistanu, jedynego syna swojego poprzednika, Gurbanguły Berdymuhamedowa. I na tym kończy się, póki co, lista komplementów.

Według Michaela Goodwina, dziennikarza „The New York Post”, Donald Trump, gdy był jeszcze prezydentem USA, miał ostrzec Władimira Putina, że uderzy w Moskwę, jeśli Putin zaatakuje Ukrainę. – Nie wierzę! – odparł Putin. – Wszystkie te piękne wieżyczki na Kremlu wylecą w powietrze – kontynuował Trump. I być może te argumenty przemówiły do rosyjskiego satrapy, gdyż poczekał z najazdem na Ukrainę, aż władzę objął Joe Biden.

Od początku wojny w Ukrainie niepokój zachodniej opinii publicznej wzbudza postawa Niemiec. Z jednej strony kanclerz Olaf Scholz oficjalnie potępia rosyjską inwazję, ale pojawiają się też wypowiedzi, które bardzo zmiękczają to stanowisko. Trudno się dziwić, skoro dla Rosji gospodarka Niemiec była najważniejszym partnerem handlowym w Europie.

Drodzy Bracia i Siostry, w tym roku Post obdarowuje nas czymś szczególnym. Zwykle tym okresie powinniśmy wzmóc naszą powściągliwość, być bardziej wstrzemięźliwymi, a jednocześnie wzmocnić siłę oddziaływania naszej modlitwy. Jednak tym razem to nie wystarczy. Musicie pokazać, jak w naszym chrześcijańskim życiu ważna jest jałmużna. Pamiętacie uczynki miłosierne względem ciała? Głodnych nakarmić, spragnionych napoić, nagich przyodziać, podróżnych w dom przyjąć... W tym roku ważne są one jak nigdy dotąd.

Przyklaskując exodusowi zagranicznych firm z Rosji musimy pamiętać, że biznes biznesowi nierówny. Jeśli bojkot tych, które pozostały, ma pełne uzasadnienie gdy chodzi o korporacje, to mały i średni biznes znalazł się w innej rzeczywistości. Nie tylko w Polsce, ale w całej Unii i w Europie. Dla dziesiątek tysięcy podmiotów ostracyzm wobec Putina to wyrok śmierci.