Z marszu, jak wysondował podczas ekstra szybkich podróży w róże części globu minister gospodarki Robert Habeck, nie da się zastąpić rosyjskich surowców czy to gazem z Norwegii i Holandii, łupkowym z USA, czy skroplonym z Kataru. Opcja uniezależnienia energetycznego od Rosji pozostaje jednak w mocy, zamieniając się w długofalową. Do końca tego roku w przypadku ropy, do końca 2024 roku w przypadku gazu.
W tych dniach jednak to trzeci aspekt najbardziej przykuwa wzrok. I na razie również zamyka się w przysłowiu: Z dużej chmury mały deszcz. W obliczu inwazji Rosji na Donbas rośnie presja na kanclerza, by Ukrainie dostarczyć sprzęt wojskowy i to ciężkiego kalibru. W grę wchodzą czołgi Marder i Leopard, wozy pancerne Gepard i Fuchs oraz broń artyleryjska. Tylko uzbrojenie Ukrainy po zęby czyni klęskę ofensywy Putina możliwą.
Scholz przed Wielkanocą i zaraz po świętach wyjaśniał, że Bundeswehra nie posiada aż tyle ciężkiego sprzętu, by z marszu uzbroić nim Ukrainę, nie nadszarpując przy tym zabezpieczenia własnego kraju. Czy Scholz przypadkiem nie koloryzuje? Zdania ekspertów i wojskowych są w tej sprawie podzielone. Do obrońców stanowiska kanclerza najbardziej przemawia okoliczność, że Bundeswehra od zjednoczenia Niemiec stała się niechcianym dzieckiem każdego rządu i permanentnie cierpiała na niedoinwestowanie. Były zastępca dowódcy Bundeswehry generał Markus Laubenthal uważa nawet, że 100 z 400 czołgów typu Marder, jakie posiada Bundeswehra i jakich publicznie zażądał od Niemiec ambasador ukraiński w Berlinie, nie można bez szkody dla obronności kraju przekazać Ukrainie. Dla przeciwników stanowiska kanclerza kluczowa jest z kolei inna okoliczność, a mianowicie, że Niemcy są, było nie było, czwartym eksporterem broni na świecie.
Tymczasem kanclerz zaoferował Ukrainie do końca roku 2 miliardy euro, za które rząd w Kijowie sam kupi sobie ciężki sprzęt. Drugi deal polega na zastąpieniu przez Niemcy, w tym momencie chodzi konkretnie o Słowenię, postradzieckich czołgów T-72, które powędrują na Ukrainę. W zamian Słowenia otrzyma Leopardy. Czołgi T-72, jeszcze z zasobów byłej armii jugosłowiańskiej, mogą z marszu, bez przeszkolenia, zostać użyte przez ukraińskich żołnierzy. Wreszcie niemieccy wojskowi wyszkolą żołnierzy ukraińskich w zakresie obsługi systemów obrony przeciwpancernej Panzerhaubitze 2000, które Ukrainie dostarczyła Holandia.
Mimo to na kanclerza spada grad krytyki, i to z własnych szeregów. Przoduje koalicjant z Partii Zielonych, jeszcze do niedawna silnie pacyfistycznej, w tej chwili zajadle antyputinowskiej. Zachowawcza postawa kanclerza nie podoba się samym Niemcom. Według sondażu prestiżowego magazynu „Der Spiegel” dwie trzecie z nich uważa, że kanclerz nie posiada kwalifikacji przywódczych. Scholz, typ małomównego, ale solidnego, więc hiper-ostrożnego urzędnika z Hamburga, politycznie socjalizował się w przyjaźnie wobec Rosji nastawionej SPD z jednej, i z taktycznie współpracującą z Rosją Putina Angelą Merkel, z drugiej strony. A jak mawiał doyen polskich felietonistów doby PRL Stefan Kisielewski, z każdego psa wyhodowanego pod szafą musi wyrosnąć jamnik. I Scholz jest takim jamnikiem. I przemilcza prawdziwy powód swojej hiper-ostrożności. Całkiem więc możliwe, że najlepszego wyjaśnienia postawy kanclerza dostarcza polityczny doradca byłej kanclerz Merkel, generał Erich Vad, który sugeruje, że dostawy ciężkiej broni z Niemiec dla Ukrainy mogłoby otworzyć na oścież drzwi do trzeciej wojny światowej. Argument, który jednak traci na znaczeniu w świetle dostaw ciężkiej broni chociażby z USA, Wielkiej Brytanii, Kanady, Holandii, krajów bałtyckich czy Czech. Broń z USA jest dostarczana w ciągu 48 godzin. W pakiecie z wyszkoleniem w jej obsługiwaniu.
„Problem z bezpośrednim dostarczeniem broni na Ukrainę znajduje się w Urzędzie kanclerskim”, twierdzi czołowy polityki Partii Zielonych Anton Hofreiter. To tłumaczyłoby pasywność kanclerza i jego najbliższego otoczenia z SPD. Wbrew stanowisku koalicjantów z Partii Zielonych, Partii Wolnych Demokratów, a nawet sporej części własnej socjaldemokratycznej bazy. I potwierdzałoby tezę nieśmiertelnego Kisielewskiego. Kunktatorsko wysocjalizowany Scholz nie rzuci więc jako szef najprężniejszego gospodarczo kraju w Unii Europejskiej rękawicy bandycie z Kremla. Nie chcąc tracić twarzy, będzie się jednak zasłaniał wymówkami i szukał rozwiązania kwadratury koła.
Rzeczywista przyczyna ostrożności kanclerza i jego socjaldemokratycznego otoczenia wynika z obaw przed zakręceniem kurka z gazem przez Kreml, jeśli Niemcy zdecydowałyby się na bezpośrednie dostawy ciężkiej broni dla Kijowa. I nie chodziłoby bynajmniej o marznących w nieogrzanych mieszkaniach Niemców. Ale już brak dostaw gazu do największej gospodarki Europy skutkowałoby przerwami w produkcji przemysłowej, a finalnie recesją i inflacją. Dwoma demonami, które w latach 1930. wygenerowały Hitlera. Ale w ramach takiej logiki Ukraina ciężkiej broni od Niemiec nie dostanie.
