Przemysław Czarnek, skądinąd minister edukacji, znany szerzej z programu zakupu willi dla zaprzyjaźnionych działaczy, ma tak wielki autorytet, że gdy nazwał „Dziady” w Teatrze im. Słowackim w reżyserii Mai Kleczewskiej za to, że nawiązują do Strajku Kobiet „dziadostwem” – na przedstawienie nie można było kupić biletów.
Z kolei tak zwany organizator Teatru im. Słowackiego, czyli marszałek małopolski Witold Kozłowski (lepsza byłaby pewnie nazwa dezorganizator) próbował znaleźć haka na Głuchowskiego, więc zarzucił mu w odruchu rozpaczy oszczędności w okresie pandemii. Tak świetnie przygotowane argumenty nie znalazły zrozumienia w innych organach państwa i żadnego postępowania wobec dyrektora krakowskiego teatru nie wszczęto.
Co powinien zrobić w takiej sytuacji polityk, który szanuje swoją twarz? Przeprosić za błąd, wycofać się z błędnej decyzji. Szanujących się polityków jest niestety coraz mniej, dlatego marszałek małopolski wybrał metodę wyjścia z problemu po angielsku, czyli w milczeniu. Rzecz w tym, że utrzymanie statusu odwoływania dyrektora to jego personalne niszczenie, tak bowiem, jak za komuny bywało, żyje w statusie bezpodstawnego oskarżenia. Dziś nazywa się to chyba mobbingiem? Tylko lekarz medycyny pracy wie, jaki jest skutek zdrowotny życia w stresie przez czterysta dni, gdy przełożony postawił zarzuty, których nie może udowodnić i nie zamierza wycofać się ze swojej błędnej decyzji.
Jest też kolejna sprawa: dyrektora oskarża się o działanie na szkodę instytucji, tymczasem to marszałek działa na szkodę instytucji. Czy ktoś się tym już zajął? Czy to kwestia przyszłości?
Sprawa nie jest bez znaczenia. Teatr w ramach zemsty Zjednoczonej Prawicy za spektakl, który jej się nie podoba – stracił szanse na dofinansowanie i widzowie musieli zrobić zrzutkę w wysokości 2,5 mln zł. Politycy zabrali, obywatele zapłacili.
Również dzięki temu krakowski teatr po „Dziadach”, które były przebojem w Krakowie, a także na wielu polskich festiwalach, przygotował kolejny „spektakl roku”, czyli „1989”. To pierwszy rapowy musical o ludziach Solidarności, czyli Wałęsach, Frasyniukach i Kuroniach. Reżyserka Katarzyna Szyngiera wraz ze swoimi współpracownikami spróbowała pokazać dawnych bohaterów bez idealizacji, ale też starając się wyeksponować to, co najpiękniejsze. Na spektakl nie ma biletów, będzie ozdobą festiwali teatralnych. 24 marca zagrano go na otwarcie Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu dwa razy, a i tak zabrakło szybko biletów.
Jaki wniosek wyciągnie ktoś, kto nie jest fanatykiem? Jedyny odwoływany przez polityków dyrektor jest być może dyrektorem najlepszym, a na pewno jednym z lepszych.
Tym bardziej chciałbym pochwalić za przenikliwość ministra kultury Piotra Glińskiego – zwłaszcza to jego wcielenie, gdy rozważał współprowadzenie Teatru im. Słowackiego przed premierą „Dziadów”, kiedy wszystko się zmieniło.
Minister Gliński tak pisał o teatrze prowadzonym przez dyrektora Głuchowskiego w rządowej korespondencji z marszałkiem małopolskim: „Teatr – czerpiąc z tradycji – jest nowoczesną instytucją realizującą interesujący program artystyczny, a także liczne projekty kulturalne i edukacyjne […] Proponuję, by szczegółowe ustalenia dotyczące wysokości dofinansowania oraz wzajemnych zobowiązań wynikających z zamiaru współprowadzenia Teatru zostały poczynione w toku rozmów roboczych, do których wskazuję Dyrektor Departamentu Narodowych Instytucji Kultury, panią Agnieszkę Komar-Morawską”.
Po tym była jednak „dziadowska” wypowiedź ministra Czarnka i zaczęło się odwoływania dyrektora. Obecnie odlicza już dni z piątej setki tego odwoływania. I planuje kolejne premiery, największą zaś nagrodą jest pewnie to, że teatr jest pełen widzów, a dyrektorskie biurko pełne zaproszeń dla spektakli na najważniejsze festiwale w kraju. Oczywiście nie bez znaczenia jest to, że wyróżnień przybywa: trzy spośród przyznanych 27 marca Nagród Teatralnych Miasta Gdańska oraz Marszałka Województwa Pomorskiego otrzymał spektakl „1989”. Wyróżniona została zarówno reżyserka – Katarzyna Szyngiera, jak i sam spektakl, koprodukcja Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie i Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego.
