Przywrócenie eksportu ukraińskiej pszenicy i oleju słonecznikowego jest tak samo ważne, a może nawet ważniejsze od rozwoju sytuacji na froncie. O przebieg walk możemy być spokojni. Ukraińcy obiecali Rosjanom, a przede wszystkim sobie, że pobiją bandycką armię Putina i odzyskają okupowane terytoria.
Jeśli chodzi o gospodarkę, obecna sytuacja Ukrainy jest zła. Do kolosalnych zniszczeń szacowanych na setki miliardów dolarów śmiało można dodać kolejne. Wynikają z celowej blokady produkcji rolno-spożywczej oraz eksportu. Wobec klęsk militarnych, Kreml nasila wojnę ekonomiczną. Dotkliwie uderza w dwa kluczowe sektory ukraińskiej gospodarki.
Destrukcja infrastruktury przemysłowej wschodniej części kraju nie jest przypadkiem. Sam Donbas wnosił w tym zakresie do ukraińskiego PKB 16 procent rocznie. Nasz wschodni sąsiad jest również pierwszym na świecie producentem oleju słonecznikowego (prawie 4,5 mln ton). Jest też czwartym eksporterem pszenicy i kukurydzy. Do chwili wybuchu wojny udział w obu rynkach wynosił odpowiednio 12 i 20 proc. Aby zilustrować znaczenie Ukrainy, wystarczy powiedzieć, że zapewnia żywność dla 600 mln ludzi na całym świecie.
Ważna jest także geografia. Importerami są głównie ubogie kraje tzw. Trzeciego Świata. Afryka, Bliski i Środkowy Wschód, a więc Azja nie przeżyją bez ukraińskich dostaw. W takich krajach jak Egipt, Nigeria, Liban, Syria, Iran, Tanzania, Uganda, a nawet Turcja mogą wybuchnąć bunty głodowe, które pogrążą w chaosie dwa kontynenty.
Handlowym oknem na świat jest port w Odessie. Tymczasem strategicznym celem Rosji jest odcięcie Ukrainy od wybrzeża Morza Czarnego. Niestety, potężne ilości płodów rolnych uniemożliwiają eksport alternatywnymi trasami lądowymi. Polska robi co może, aby w tym pomóc. Deklaruje otwarcie nowych przejść granicznych i tranzyt ukraińskiej pszenicy via Gdańsk. Identyczne deklaracje złożyła Litwa. To niestety wciąż zbyt mało, a czas nagli.
Intencje Moskwy są oczywiste. Rosja jest największym w świecie eksporterem pszenicy i drugim po Ukrainie dostawcą oleju. Jeśli zablokuje, lub w dalszej perspektywie zajmie ukraińskie czarnoziemy, zostanie globalnym monopolistą obu upraw. Będzie mogła szantażować świat odcięciem podstawowych, a dla państw biednych kluczowych dla życia produktów.
Chce też obrócić gniew setek milionów ludzi przeciwko Ukrainie i państwom, które ją wspierają. Przekaz jest klarowny: – To sprawcy waszej śmierci głodowej. Podłe, ale nad wyraz skuteczne. Dziesiątki milionów ekonomicznych uchodźców z Afryki i Azji ruszą więc szturmować granice Europy. Wcześniej jednak, w obawie przed destabilizacją, wszystkie rządy na dwóch kontynentach zwiększą polityczne naciski na Unię. Mottem będzie hasło: – Nie pomagajcie Ukrainie, zakończcie wojnę na warunkach Putina.
Aby uniknąć dramatu, Wielka Brytania i Litwa wystąpiły z inicjatywą zbrojnego odblokowania portu w Odessie. Takim zadaniem nie może zająć się jednak wyłącznie NATO. Obecność floty pod banderą Sojuszu rozwścieczy Putina, grożąc wybuchem III wojny światowej.
Możliwości zbrojnego oporu Kremla będą wyglądały zupełnie inaczej, jeśli konwoje statków z pszenicą będą chroniły okręty wojenne światowej koalicji z udziałem głównych importerów zboża i oleju. W tym przypadku mniej ważna będzie wartość bojowa jednostek, za to kluczowa okaże się ilość narodowych bander. Jeśli na Morzu Czarnym pojawią floty Egiptu, Nigerii, Australii, Korei Południowej, Japonii oraz szeregu państw Afryki, Moskwa nie zaryzykuje wojny z całym światem. Tym bardziej, że ukraińskich płodów rolnych potrzebują państwa, które Rosja uważa za sojuszników.
Powstanie i realne działania koalicji będą tożsame z podwójną klęską Moskwy. Po pierwsze, do fatalnej sytuacji militarnej Rosjanie dodadzą przegraną w wojnie ekonomicznej. Ruski car będzie mógł zapomnieć o Morzu Czarnym jako swoim prywatnym jeziorze.
Po drugie, to Rosja, a nie Zachód, stanie się wrogiem numer jeden dla całego świata. Nie wyłączając sojuszników, którzy wyślą okręty wojenne, aby bronić zbóż przed złodziejem Putinem.
