Gdy tylko miną ostatnie dni listopada, rozpoczyna się grudniowa zaraza. Nie mam na myśli kolejnego ataku COVID-19, a piosenki, zwane potocznie „christmasami”, które mają tworzyć ducha świat. Natrętne, słodkie, upierdliwe melodyjki, zarówno polskie jak i zagraniczne, atakują nas wszędzie. Wciskają się jak komary pod moskitierę. Pełno ich w telewizji i radiu, są obecne w setkach reklam zachwalających zarówno telewizory, odzież, jak i podpaski czy środki na hemoroidy. Wypełzają z głośników w restauracjach i sklepach. Gniotą i uwierają, ale nikt nie zamierza z nich rezygnować, choć nie są tak mocno wpisane w naszą tradycję świąteczną, jak kolędy.
Podobnie nikt nie zamierza rezygnować z czasu wielkiego żarcia, który zacznie się w wigilię, a skończy gdzieś w okolicach Nowego Roku, choć szczyty osiągnie w święta i Sylwestra. Dlatego panie i panowie domu już zastanawiają się, co podać w tym czasie domownikom i gościom. Już planują, co ugotują na wigilię, a co na pierwszy czy drugi dzień świąt. Internetowe wyszukiwarki grzeją się hasłami dotyczącymi 12 potraw wigilijnych, a zaraz później pasztetami, mięsami, zupami, ciastami czy sałatkami. Ludzie mniej otwarci na technologię w tym samym celu wyciągają książki kucharskie, niektórzy zapewne jeszcze po babci. Mimo że eksperymentujemy z nowymi smakami i przepisami, pewne jest, że niemal na każdym stole zagości pewien klasyk, który przez część osób jest uwielbiany, a przez innych (na szczęście jest ich mało) – nienawidzony. Równie pewne jest, że wywoła on sporo kontrowersji wśród gości, bo tyle na niego przepisów, ile domów, a każdy gotujący twierdzi, że jego najlepsza. Mam na myśli sałatkę jarzynową.
Podstawowe składniki, co do których wszyscy są zgodni, to ziemniaki, pietruszka, marchewka i seler – ugotowane w skórkach (choć są wariaci, którzy twierdzą, że to musi się w rosole ugotować), a później obrane i pokrojone w kostkę. W zasadzie każdy w następnej kolejności doda ogórka kiszonego i jabłko. Dalej jednak rozpoczynają się kontrowersje. Jedni dodadzą cebulę, inni pora, a jeszcze inni powiedzą, że to grzech śmiertelny, bo cebulowe dodatki niszczą smak i pachną nieapetycznie.
Następny temat sporu to groszek zielony, który jedni dodają obficie, a drudzy zastępują kukurydzą. Kolejni twierdzą, że żaden z tych dodatków nie pasuje i robią bez. Później przychodzą jaja. – Jak to, jaja? – powie któryś z gości. – Jajek się nie daje, tylko szynkę wędzoną. Kolejny doda, że pierś pieczoną z kurczaka. Inny się oburzy, że ani jajek, ani szynki, ani kurczaka, bo to smak dewastuje i jego babcia robiła bez.
Wojna prawdziwa zaczyna się jednak przy wyborze majonezu. Bo przecież te czy owe składniki trzeba w nim utopić, upaćkać, oblepić, wysmarować.
Nielsen szacuje, że rynek majonezu w naszym kraju jest wart 650 mln zł – to są Himalaje sałatki jarzynowej. Ale Polska jest podzielona. Jedni mówią: – tylko domowy! Inni, że z Winiar jest najlepszy. Jeszcze inni oponują stanowczo i krzyczą: – Kielecki! Tamten to syf. Kolejni szanują Kętrzyński, Pomorski, Pegaz... W sumie pozostałe marki stanowią tło, sprzedają się sporadycznie i można spuścić na nie zasłonę milczenia. Te wiodące wywołują jednak emocje na miarę tych prowokowanych przez Lewandowskiego, który nie może strzelić karnego na Mundialu w Katarze.
Jedno jest pewne, których składników byśmy nie wybrali, jakich modyfikacji nie wprowadzili i jakim majonezem nie potraktowali, to i tak sałatka wyląduje na prawie wszystkich stołach w Polsce. Zaleje nas fala majonezowego szaleństwa. Czeka nas świąteczna tłuszczowa euforia.
