Sowiecki dyktator został najprawdopodobniej zabity przez jednego ze swoich najbliższych współpracowników. Było to uderzenie wyprzedzające, gdyż Stalin rozkręcał kolejną wielką czystkę we władzach kraju i w bezpiece.

Według amerykańskich badaczy brytyjskojęzyczna Wikipedia w obszarze haseł dotyczących Holokaustu jest celowo wypaczana przez grupę polskich nacjonalistów. Naukowcy szukają ich w Instytucie Pamięci Narodowej.

Dzisiaj mija 70. rocznica śmierci Stalina. Co było jej powodem? Niezdrowy tryb życia, pijaństwo i w konsekwencji udar mózgu czy może jednak wyrafinowane morderstwo? Przyczyny śmierci sowieckiego dyktatora nadal pozostają tajemnicą.

2 lutego 1943 r., 80 lat temu, zakończyła się jedna z najkrwawszych i najdłuższych bitew w dziejach świata. Dla Rosjan stała się wzorcowym przykładem oporu, jaki należy stawiać najeźdźcy. Dzisiaj w Wołgogradzie (tak teraz nazywa się Stalingrad) Putin odwołuje się do bohaterstwa obrońców Stalingradu, wzywając do obalenia „nazistowskiego reżimu” w Kijowie. Obnaża tym samym swoją obłudę. W Stalingradzie żołnierze Armii Czerwonej bronili swojej ojczyzny, a dzisiaj ich wnukowie sami są najeźdźcami równie brutalnymi jak Niemcy 80 lat temu.

Dziś demokracje są zagrożone. Spojrzenie na to, jak Hitler doszedł do władzy, powinno nauczyć nas wyciągania wniosków z przeszłości dla palącej sprawy obrony demokracji. Szczególnie dzisiaj, kiedy wspominamy najbardziej ponurą rocznicę najmroczniejszego wydarzenia z XX wieku – 30 stycznia 1933 r.

20 stycznia 1942 r. w berlińskiej willi przy Großer Wannsee 56/58, domu ukradzionym przez Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA) żydowskiemu fabrykantowi Ernstowi Marlierowi, odbyła się konferencja z udziałem przedstawicieli najważniejszych urzędów gospodarczych i politycznych nazistowskich Niemiec. Podjęte wtedy decyzje wytyczały zasady zagłady Żydów i wszystkich „elementów obcych rasowo” bez ponoszenia przy tym „zbędnych” kosztów ze strony państwa.

22 stycznia 1863 r. wybuchło powstanie styczniowe – jedna z najtragiczniejszych polskich insurekcji, która od początku była jedynie skazanym na przegraną desperackim manifestem sprzeciwu wobec rosyjskiego terroru. 

Nawykliśmy do tego, by Armię Krajową przedstawiać zawsze w samych superlatywach. Nie zwykło się wspominać o ciemnych stronach działań państwa podziemnego, a jeśli już, to ze sprostowaniem, że takie były czasy. Bohaterstwo i czyste zamiary zawsze były cokołem pomnika Armii Krajowej. Tylko czy na pewno jest to w pełni słuszne, by pokazywać ten aspekt naszej historii w tak jednowymiarowej formie?

17 stycznia tego roku ambasador Rosji tradycyjnie, jak co roku, złożył w imieniu swojego narodu kwiaty na cmentarzu żołnierzy radzieckich w Warszawie. Wielu z nas było tym gestem słusznie oburzonych. Jak bowiem można oddawać hołd „wyzwolicielom”, kiedy hańbi się pokój i prawo międzynarodowe w Ukrainie?  To zwykły kabotynizm i hucpa. Ale czy krytyka takich ludzi jak Siergiej Andriejew i państwa, które on reprezentuje, pozwala nam zapomnieć o milionach czerwonoarmistów i żołnierzy 1. Armii Wojska Polskiego poległych na naszej ziemi?