W Rzeszowie nad Wisłokiem, w Olsztynie przy Warmińsko-Mazurskim Urzędzie Wojewódzkim, w Chorzowie obok planetarium i jeszcze w kilku miejscach w Polsce na spacerowiczów zmęczonych przechadzką czekają budy o kształcie konturów Polski. Zbite są z dykty, czy też sklejki (nie mylić z kartonem), i wyposażone w ławkę. Ponieważ pojawiły się znienacka, to żeby nikt nie miał wątpliwości, co to i jak z tego czegoś korzystać, wyposażono je w czytelny, zaledwie piętnastopunktowy regulamin, dodatkowo opatrzony czytelnymi rysunkami objaśniającymi co to za cudo w barwach biało-czerwonych.
Z owego regulaminu dowiadujemy się, że to ławka. Przeznaczona dla maksimum trzech osób, z której dzieci mogą korzystać wyłącznie pod opieką dorosłych. Zdobywać dostęp do ławki należy po schodkach, siedzieć trzymając się barierki, a gdy brakuje miejsc, czekać cierpliwie w ogonku, zachowując odstęp 1,5 m. Obowiązuje zakaz wstępu osobom szczególnie otyłym, bo nośność instalacji niewielka, oraz zwierzętom. Ponieważ obiekt jest z nurtu patriotycznego, nie wolno na nim spożywać napojów, szczególnie wyskokowych, zażywać narkotyków, ani nawet palić. Ze względu na materiał wykonania obowiązuje zakaz używania otwartego ognia, wszak dykta jest dość łatwopalna.
To nie jest pierwsze podejście do tematu ławek patriotycznych. Tym razem za dzieło odpowiada Kancelaria Premiera, poprzednio Ministerstwo Obrony Narodowej. Sam minister Błaszczak zaaprobował niebanalny wzór betonowego prostopadłościanu. To było coś! Tamto „dzieło” nawet niewiele kosztowało, zaledwie 4,8 mln zł. Nie wiadomo, ile kosztuje nowa ławka, ale znając szczodrą rękę PiS, niemało. Cóż… Każdy ma jakiegoś pociotka, co musi grosz zarobić. Walka z bezrobociem jest przecież jednym z najważniejszych punktów programu tego rządu.
Obie ławki jakieś takie nieudane mi się wydają. Nasuwa się słowo „koszmar”, opatrzone dodatkowo wykrzyknikami Adasia Miauczyńskiego z filmu „Dzień świra” – choć oczywiście mogę się mylić, bo żaden ze mnie znawca dizajnu. Może topowi projektanci narodowi powiedzą zupełnie co innego i będą bili brawo, podczas gdy biskup będzie machał kropidłem. Mam jednak cichą nadzieję, że twórcy i sponsorzy tego cudu nad Wisłą będą mogli sobie posiedzieć, choć w innym miejscu niż spłodzona przez nich ławeczka.
