Przez karty książki (i na ekranie) przetaczają się kobiety dostarczane wiernym sługom reżimu, którym rodzą dzieci. Po urodzeniu matki nie mają do nich praw i jak na karuzeli trafiają do nowego samca. Powieść i serial kolportują obraz apokaliptycznego społeczeństwa, w którym kobiety, zgodnie z biblijnym przekazem, zostały podporządkowane mężczyźnie. Ich jedyny cel – inkubacyjna misja rodzenia dzieci dla funkcyjnych reżimu.
W Izraelu protestujący swoim wyglądem chcą zwrócić oczy świata na dalekosiężne plany premiera Netanjahu, który reformą sądownictwa kopie dołek pod jedyną demokracją na Bliskim Wschodzie. W tym dołku kobiety i wszelkie mniejszości stracą swoje prawa. Jak w Opowieści podręcznej, gdzie autorytarne państwo forsuje religijną separację mężczyzn od kobiet, tak i w 2023 roku w Izraelu religijne partie koalicyjne premiera Netanjahu ze swoich szeregów wykluczyły kobiety. Sam obecny rząd składa się wyłącznie z mężczyzn. Ale niewyobrażalny do tej pory Rubikon, który przekracza rząd, polega na zawieszeniu trójpodziału władzy, osłabieniu władzy sądowniczej, podporządkowaniu jej większości w parlamencie. Kneset może być areną forsowania ustaw depczących prawa mniejszości. Jeśli tylko znajdzie się większość posłów, to zgodnie z postulatami religijnych polityków przejdzie i ustawa o zajmowaniu przez kobiety tylnej części autobusów czy innych środków komunikacji publicznej. Na ustawowej liście życzeń wśród dyskryminowanych mniejszości figurują oczywiście lesbijki i geje.
W Opowieści podręcznej sprzeciw wobec reżimu karany jest śmiercią. A o nią gardłują koalicjanci Netanjahu. Wprawdzie pod siłą protestu premier plany reformy zawiesił do lata. Ale zmodyfikowany projekt ustawy o wyborze sędziów, oś całego przedsięwzięcia, ma być gotowy już w kwietniu. Zmniejsza on możliwość wpływu rządu na obsadę sadu najwyższego, choć niezmiennie gwarantuje mu wybór większości składu sędziowskiego. Wzmocnienie władzy wykonawczej kosztem trzeciej władzy sądowniczej zakłada też o wiele bardziej skomplikowaną procedurę odwołania premiera.
Alians premiera z partiami złożonymi z aktywistów osadników, nacjonalistów i ultrakonserwatystów skutkuje planami aneksji Zachodniego Brzegu Jordanu, przejęcia kontroli nad świętymi miejscami w Jerozolimie i zwiększenia uprawień dla armii. Perspektywa pokoju na Bliskim Wschodzie oddala się do granicy ontologicznego niebytu. Wybuchowa sytuacja wewnętrzna kraju odbija się rykoszetem, zagrażając jemu samemu. Były premier Naftali Bennett, jak i eksperci ds. bezpieczeństwa, ostrzegają, że Izrael na arenie międzynarodowej wystawia się na największe niebezpieczeństwo od czasów wojny Jom-Kippur z 1973 roku. Wtedy to kraje arabskie dokonały napaści na Izrael w dniu najważniejszego religijnego święta kraju. Teraz główni wrogowie Izraela, przede wszystkim Iran, libańskie oddziały milicji Hezbollah oraz zmilitaryzowani partyzanci palestyńscy w strefie Gazy, mogą wykorzystać moment wewnętrznego kryzysu. Wznowienie konfliktu palestyńskiego w pełnowymiarowej skali byłoby tylko kwestią czasu.
Odsunięcie w czasie reformy sądownictwa przez premiera nie oznacza jej zarzucenia. Otwarte okno czasu stwarza jednak cień szansy na zawarcie porozumienia przy udziale prezydenta kraju. Osobowości przeciętnej, ale wyposażonej w mandat autorytetu. W szerszym jednak kontekście spolaryzowany Izrael – w którym dotychczasowe dwie silne partie, socjaldemokraci z Partii Pracy i prawicowy blok Likud, osłabły i są skazane na wsparcie ze strony pomniejszych, radykalnych sił – przechodzi przez te same bóle polaryzacji społeczeństwa, widoczne we wszystkich innych zakątkach świata. Po jednej stronie grupują się siły liberalne i demokratyczne, po drugiej populiści, nacjonaliści i fundamentaliści. Nieprzypadkowo w tych dniach demonstranci wznoszą na ulicach okrzyki: „Nie chcemy być drugimi Węgrami i Turcją!”. Izraelscy populiści w liberałach dopatrują się wrogów, spiskujących przeciw państwu. I życzą sobie (w/g sondaży 47 procent wszystkich Izraelczyków) lidera w typie silnego wodza. Patriotyczny narratyw, który długo scalał Izraelczyków ponad ich rożnymi tożsamościami, przestał obowiązywać. Procesy sekularyzacji w obozie liberalno-demokratycznym oddzielają go Rowem Mariańskim od populistów z wizją żydowskiego, religijnego państwa. Tych ostatnich uskrzydla perspektywa demograficznej progresji. Jeśli w rodzinach ortodoksyjnych Izraelczyków przychodzi z reguły na świat siódemka dzieci, w rodzinach nacjonalistów – czwórka, to w familiach zsekularyzowanych rodzin – nie więcej niż dwójka. Izrael dobrnął do rozdroża dróg, jak zresztą cały świat demokratyczny.
