Na wstępie muszę powiedzieć, że nie jestem typem osoby, która twierdzi, że w filmie fantasy opartym na kulturze średniowiecznej Europy wszyscy bohaterowie powinni być grani przez białych aktorów. Przykładowo w widowiskowym Królu Arturze w reżyserii Guya Ritchiego postać rycerza Bedevire jest grana przez czarnoskórego Djimona Housou. Ten zabieg w ogóle nie kłuje w oczy, ponieważ casting jest zrobiony wyśmienicie, a postać fenomenalnie zagrana. Co najważniejsze, widać, że reżyser podchodzi do tego w sposób w pełni świadomy, stawiając na dopasowanie aktora do swojej wizji postaci, a nie angażując go po to, by amerykańscy liberałowie nie mieli się do czego przyczepić na Twitterze.
Niestety twórcy tego bękarciego dziecka, historii o Geralcie z Rivii, zrobili dokładnie odwrotnie. Świat, który pokazuje w tym serialu Netflix, jest zróżnicowany do granic możliwości. Ulice miast z Rodowodu Krwi są barwne jak ulice Los Angeles, tylko niestety nic poza tym. Różnorodność nie ma za zadanie rozwinąć w żaden sposób świata, tylko być wielkim banerem mówiącym: „Widzowie, zobaczcie jacy jesteśmy politycznie poprawni”. Sprawia to, że świat traci tym bardziej na realności i autentyczności, szczególnie dla widzów europejskich, w których świadomości istnieje jednak inny obraz średniowiecznego społeczeństwa.
Nie da się zaprzeczyć, że książkowy „Wiedźmin" to uniwersum w bardzo dużym stopniu oparte o kulturę średniowiecznej Polski. Mamy tam elementy słowiańskie, nawiązania do legend arturiańskich, czerpanie garściami z późnego średniowiecza. W tym serialu się to rozmywa, bo wszelkie odmienności sprowadzono do tego, że może różnie wyglądamy, ale w sumie jesteśmy tacy sami. Kompletny brak związku między wyglądem bohatera a tym, z jakiej pochodzi kultury sprawia, że – paradoksalnie – nie widzimy żadnej różnorodności, a tylko w różnym stopniu opalonych ludzi. Takie podejście wydaję się idealne w kontekście USA XXI w., ale nie pozwala nam wczuć się w tę opowieść. Przez tę skrajną hamburgeryzację castingu czujemy nierealność przedstawianego nam obrazu przy jednoczesnym braku jakiejkolwiek wartości dodanej.
Dodatkowo możemy to odczytywać w kontekście tak popularnej w ostatnich latach kwestii tzw. cultural appropiation, czyli bezrozumnego zawłaszczania kultury innych narodów lub ludów. Kwestia walki o to, by w filmie były widoczne różne kultury, dotyczy tylko największych i najgłośniejszych mniejszości ze Stanów Zjednoczonych. Przy produkcji serialu nie brał udziału żaden Polak, a nawiązanie do naszej legendy o smoku wawelskim skwitowane jest przez jednego z głównych bohaterów takim zażenowaniem, jak by usłyszał najgłupszy pomysł na świecie.
Netflix w swoim podejściu opartym na amerykańskiej polityce tożsamości rozwodnił najważniejsze przesłanie przekazane przez Sapkowskiego w kupionym przez nich uniwersum: antyrasizm. Saga o Geralcie z Rivii jest w dużym stopniu opowieścią o tym, do czego prowadzą antagonizmy rasowe, jak łatwo doprowadzić do czystek i jak przerażająco głupie jest patrzenie na ludzi przez pryzmat różnic. W serialowej wersji z tego przesłania nie zostało wiele, za to mamy różnorodność aktorów na plakacie i cienką do granic możliwości fabułę i kreację bohaterów. Mając 4 odcinki wciąż ważniejsze jest zapełnienie czasu na ekranie odpowiednimi prezentacjami mniejszości, tak żeby nikt nie poczuł się w żaden sposób urażony.
Mamy więc przedstawioną kompletnie nieistotną i i potraktowaną powierzchownie relację dwóch bohaterów płci męskiej, nic nie wnoszącą opowieść kransoludki o zamordowanej przez elfów ukochanej, na cześć której nazywa swój młot, a wszystko to przecinane niskiej jakości żartami. Te poboczne wątki tylko zajmują czas na ekranie, który powinien być przeznaczony na to, po co w ogóle powstał ten serial, czyli przedstawienie źródeł świata serialu „Wiedźmin". Jeśli tworzysz uniwersum tak ubogie, że jego historia nie jest w stanie zapełnić 4 godzin, mając do dyspozycji spory budżet i zaplecze w postaci jednego z platformowych gigantów, to znaczy że może powinieneś zająć się pisaniem scenariuszy do komedii świątecznych – przynajmniej nie ma tam konkurencji. Po zakończonym seansie widz zadaje sobie tylko pytanie: kto i dlaczego uznał, że scenariusz, obsada, reżyseria i w ogóle powstanie tego dramatu było dobrym pomysłem?
