47-letnia Liz Truss (używa zdrobnionego drugiego imienia) pochodzi z Oksfordu. Jej rodzice – emerytowany profesor matematyki John Kenneth Truss i pielęgniarka Priscilla Truss – wychowywali córkę i jej trzech braci w bardzo liberalnej atmosferze. Ona sama o poglądach politycznych swoich rodziców mówi, że są bardziej na lewo od typowych członków Partii Pracy. Tym światopoglądem musiała w młodości silnie nasiąknąć, skoro jeszcze jako studentka była aktywistką Liberalnych Demokratów, partii socjaldemokratycznej należącej do Międzynarodówki Liberalnej. Social and Liberal Democrats, jak się oficjalnie nazywa ta formacja, tworzyła w 2010 roku rząd koalicyjny z Partią Konserwatywną pod kierownictwem Davida Camerona. Oznacza to, że w szeregach tej partii jest także miejsce dla osób o poglądach monarchistycznych i wolnorynkowych. Czy Liz Truss do nich należy? W tamtym czasie na pewno do takich osób nie należała. Znano ją jako zadeklarowaną przeciwniczkę monarchii i zwolenniczkę poglądu ograniczenia wydatków państwowych na utrzymanie rodziny królewskiej. Później te poglądy wyraźnie złagodziła.
Dzięki kontraktom naukowym ojca miała okazję mieszkać w Szkocji i w kanadyjskiej Kolumbii Brytyjskiej. Jest z wykształcenia politologiem i ekonomistą. Należy do tych nielicznych parlamentarzystów i członków rządu, którz mają spore doświadczenie zawodowe w środowisku korporacyjnym. Przez kilka lat pracowała dla koncernu naftowego Shell i dla największej firmy księgowej na świecie – The Chartered Institute of Management Accountants (CIMA).
Od typowej kariery korporacyjnje bardziej interesowała ją polityka. Podobno już podczas pobytu w Kanadzie, kiedy miała zaledwie 12 lat, bardzo interesowała się sprawami społecznymi, głównie problemem bezrobocia.
W 1998 roku bezskutecznie ubiegała się o mandat radnej dzielnicy Greenwich London (dla okręgu Vanbrugh), przegrała też rywalizację o miejsce w Izbie Gmin w 2001 r., a rok później przegrała wybory municypalne z okręgu Blackheath Westcombe. Dopiero 4 maja 2006 r. została wybrana na radną Eltham South w wyborach do rady miejskiej Greenwich London. Cztery lata później Truss nie ubiegała się już o reelekcję do Greenwich London Borough Council, postanowiła zawalczyć o miejsce w Izbie Gmin z ramienia Partii Konserwatywnej kierowanej przez Davida Camerona.
Premier zgodził się dopisać jej nazwisko do „Listy A” tej partii. W październiku 2009 roku jej nominacja na kandydatkę do parlamentu została zatwierdzona przez członków Conservative Association w okręgu wyborczym South West Norfolk. Swoja karierę polityczną rozpoczęła zdobyciem ponad 50% głosów, pokonując już w pierwszej turze wyborów pięciu innych kontrkandydatów. Jej spektakularne zwycięstwo przyćmił skandal, który nagłośniło kilku konserwatywnych członków stowarzyszenia okręgowego. Sprzeciwili się oni wyborowi Truss, ponieważ nie zadeklarowała wcześniej swojego romansu z żonatym konserwatywnym deputowanym Markiem Fieldem. W Wielkiej Brytanii taka sytuacja rodzi konflikt interesów i jest źle odbierana w środowisku konserwatywnym.
Przeciwnicy pani Truss zgłosili partyjny wniosek o wygaśnięcie jej kandydatury, ale został on odrzucony stosunkiem głosów 132 do 37 na walnym zgromadzeniu członków stowarzyszenia trzy tygodnie później.
Jako parlamentarzystka zasłynęła z obrony bazy RAF w Marham, lobbowała za rozbudową autostrady A11 na zachód od Thetford, sprzeciwiła się propozycji sprzedaży lasów w Thetford Forest i budowie spalarni w King's Lynn. Nie zasłynęła żadnym spektakularnym sukcesem na arenie międzynarodowej. W UK jest znana głównie jako aktywistka zajmująca się polityką drogową. Dość powiedzieć, że jest dumna z tego, że w styczniu 2013 r. została mianowana Parlamentarzystą Miesiąca ds. Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego przez organizację charytatywną Brake zajmującą się bezpieczeństwem drogowym.
We wrześniu 2011 r. wraz z czterema innymi członkami Free Enterprise Group opublikowała książkę pt. „After the Coalition”, w której stara się podważyć przekonanie, że upadek gospodarczy Wielkiej Brytanii jest nieunikniony, opowiadając się za powrotem bardziej przedsiębiorczej i merytokratycznej kultury. Zarówno wolnorynkowcy jak i socjalliberałowie uznali, że książka przedstawia niejasne stanowisko.
13 września 2012 r. ukazała się druga książka tych samych autorów. Dwa zdania w tej pracy wywołały oburzenie brytyjskiej opinii publicznej. W rozdziale czwartym zatytułowanym „Etyka pracy”, możemy przeczytać: „ Brytyjczycy są jednymi z najgorszych próżniaków na świecie. Ich wydajność jest słaba”.
Nawet jej koledzy partyjni uznali tę opinię za obraźliwą wobec obywateli Zjednoczonego Królestwa. W lipcu 2022 r. Truss tłumaczyła się w czasie debaty politycznej w BBC, że każdy z autorów napisał inny rozdział książki i że rozdział czwarty był wyłącznie autorstwa Dominica Raaba. On jednak uznał to za asekuranctwo i oświadczył, że autorzy z góry przyjęli wspólną odpowiedzialność za całość książki.
Jeszcze większe oburzenie opinii publicznej wzbudziła reklama wydawcy, że książka jest dziełem „wschodzących gwiazd Partii Konserwatywnej”. Wydawało się, że kariera polityczna Liz Truss w tej formacji wisi na włosku. A jednak 4 września 2012 r. Truss została mianowana parlamentarnym podsekretarzem stanu w Departamencie Edukacji, 15 lipca 2014 r. w wyniku zmian w gabinecie Truss został została mianowana sekretarzem stanu ds. środowiska, żywności i spraw wiejskich, zastępując Owena Patersona, a 14 lipca 2016 r. została pierwszą w historii kobietą piastującą urząd sekretarza stanu ds. sprawiedliwości i lordem kanclerzem w pierwszym ministerstwie Theresy May.
Wkrótce Truss została skrytykowana przez byłego prokuratora generalnego Dominica Grieve'a i Criminal Bar Association za brak wsparcia dla zasady niezawisłości sędziowskiej, po tym, jak trzech sędziów Sądu Okręgowego zostało zaatakowanych przez polityków konserwatywnych oraz dziennikarzy z Daily Mail za wydanie orzeczenia przeciwko rządowi w sprawie dotyczącej Brexitu.
To jednak nie zaszkodziło minister Truss, która po wyborach 11 czerwca 2017 r. została przeniesiona na stanowisko sekretarza skarbu. W 2019 roku została sekretarzem handlu międzynarodowego w rządzie Borysa Johnsona.
15 września 2021 r. podczas zmian w gabinecie Johnson awansował Truss na ministra spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii.
10 lipca 2022 r. Truss ogłosiła zamiar kandydowania w wyborach przywódczych Partii Konserwatywnej, aby zastąpić Borisa Johnsona. Zobowiązała się obniżyć podatki już pierwszego dnia swoich rządów, jeśli zostanie wybrana, i powiedziała, że „będzie walczyć w wyborach jako konserwatysta i rządzić jako konserwatysta”.
5 września 2022 roku pokonała byłego kanclerza skarbu Riszi Sunaka przewagą 57,4% głosów i została przewodniczącą Partii Konserwatywnej, a tym samy kandydatem na premiera Zjednoczonego Królestwa.
Życzymy pani premier samych sukcesów i realizacji obietnicy obniżenia podatków i uwolnienia gospodarki z gorsetu socjalnego. Miejmy nadzieję, że Liz Truss powtórzy wolnorynkowy sukces Margaret Tatcher.
