Najlepiej warunki znała FIFA. Wprawdzie szef światowej federacji piłkarskiej Gianni Infantino, który towarzysko pogrywał sobie w piłkę z Władimirem Putinem, zarzekał się niedawno, że daje światu najlepszy mundial w dziejach. To decyzja FIFA wraz z głosowaniem z 2010 roku znalazła się na cenzurowanym. Dość szybko bowiem wybuchła afera, która zdemaskowała korupcję w szacownym gremium. 1,5 mln dolarów powędrowało do kieszeni funkcjonariuszy FIFA, głównie z czarnej Afryki – część z nich trafiła nawet do więzienia. Z kolei brytyjski „The Guardian”, który wszczął dziennikarskie śledztwo, ujawnił konsekwencje braku stadionów i infrastruktury hotelowej w 2010 roku, w chwili podjęcia decyzji przez FIFA. Późniejszy wyścig z czasem o tyle okazał się morderczy, że zakończył się śmiercią ponad 6 tysięcy pracowników. Zdaniem Amnesty International nawet 15 tysięcy. W lwiej części z biednych krajów Azji: Afganistanu, Pakistanu, Bangladeszu, Indii, Sri Lanki. Zaharowywali się po 12 godzin bez zabezpieczeń na rusztowaniach, w noclegowniach mieszkali bez łazienek, za to nieustannie przebywali w skwarze. Rzadziej spadali z rusztowań, częściej jak muchy padali z wycieńczenia. Wreszcie penalizacja homoseksualizmu w Katarze, grożąca 3 latami więzienia lub wysoką grzywną, wedle naszej wykładni odpowiada deptaniu praw człowieka. Nawet rekomendowane przez FIFA hotele, a przynajmniej ich część, wilkiem patrzą na pary homoseksualne kibiców z Londynu, Berlina czy Rzymu. W emiracie, jednym z najbogatszych krajów świata, wolne wybory należą do kategorii wolnych żartów, podobnie jak niezależna prasa i prawa kobiet. Krótko przed zakończeniem budowy stadionów na pustyni aresztowano 60 robotników, którzy zaprotestowali z powodu braku zapłaty.
”Rozgrywanie mundialu w tym miejscu jest bezsensowne. FIFA jednak peroruje, że gramy w kraju, który chce rozwijać futbol. Bzdura. Katarowi chodzi o pieniądze i umowy reklamowe”, wali bez ogródek utytułowany coach reprezentacji Holandii Louis Van Gaal. Ale do Kataru poleciał, gdzie szykuje się do ostatniego boju w karierze o piłkarski czempionat. Reprezentacja Niemiec natomiast, na każdym mundialu żelazny faworyt do tytułu mistrzowskiego, wyrzuty sumienia zagłuszy opaską na ramieniu kapitana. Nie tęczową, ale z wielokolorowymi paskami i napisem „One Love”, reprezentując sprzeciw przeciwko dyskryminacji. „Będziemy wspierać na miejscu pozarządowe organizacje i stowarzyszenia pracobiorców”, zapewnia sekretarz generalna niemieckiej federacji Heike Ullrich. W co chyba sama nie wierzy. „Bojkot mundialu nie jest skuteczny. Lepiej wesprzeć miejscowych”. Postawa, która nad Renem nie satysfakcjonuje więcej niż połowy kibiców. Ponad 50 procent nie zasiądzie przed telewizorami. Na niemieckie warunki prawdziwe trzęsienie ziemi. A urocze knajpki w liczbie dywizji od Alp do morza same ogłosiły bojkot transmisji i kolektywnego kibicowania przy piwie. „Najbardziej zaszkodzą sobie samym”, pointuje profesor Wolfgang Maenning z uniwersytetu w Hamburgu, specjalista od polityki gospodarczej. I dodaje: „Wielkie imprezy nie polepszają praw człowieka w krajach niedemokratycznych, co udowodniła olimpiada 2008 w Pekinie, czy mundial 2018 w Rosji. Niewykluczone jednak, że w przyszłości FIFA staranniej będzie wybierała gospodarza mistrzostw, skoro tym razem otrzymała sygnał ostrzegawczy. Konsumenci futbolu także mogą powiedzieć ‘nie’ paranteli mediów, sponsorów i narodowych federacji piłkarskich”. Konkluzja uczonego – prawdopodobnie jedyny jasny punkt katarskiego mundialu.
