Nieszczęsna odyseja dobiegła końca. Nie bacząc na trwające ludobójstwo w Ukrainie, akurat sprawa przenosin szafeczki w szatni z Monachium do Barcelony przykuła największą uwagę w kraju, który kroczy w pierwszym szeregu natowskich jastrzębi. Zbiorowa ekscytacja ignorowała pierwsze letnie upały, tak jak i związany z tym kryzys hydrologiczny podobno wybranego przez boga kraju. Jedna ze sportowych stacji sprawie wieszania koszulki w nowym miejscu pracy poświęciła 2,5-godzinny program specjalny. To dłużej niż msza narodowa ze Świątyni Opatrzności Bożej. Nie ironizujmy jednak, wszak chodziło właśnie o sprawę narodową, jak trafnie wyraził się jeden z armii kibiców-userów: Należało „helmutom dopiec” (pisownia oryginalna), jak kiedyś pod Grunwaldem. Sympatia gawiedzi lokalizowała się w Barcelonie. Mieście o kształcie muszelki, choć w kraju, o którym rzeczona gawiedź, poza aspektem związanym z kopaniem piłki na „Camp Nou”, niewielkie ma pojęcie. Ale monachijska „Bayern-Arena” pejoratywnie kojarzy się ze sprawą narodową, odwiecznym „Drang nach Osten”, niespłaconymi reparacjami i flirtem z Putinem.
Może dlatego podczas dwuipółgodzinnego euforycznego mielenia w sportowej stacji żaden z ekspertów nie zwrócił uwagi na to, że wyrosły w podobno empatycznym polskim mateczniku futbolista, ba, o nieco nieśmiałej osobowości, zmianę szatni, zarazem klubowych barw, impertynencko zapowiedział podczas konferencji prasowej, zwołanej na kanwie zgrupowania polskiej kadry narodowej. Nie w pobliżu Säbener Strasse, gdzie urzęduje firma, od której inkasuje milionowe przelewy. To tak, jakby Mateusz Morawiecki teką premiera rzucił, stojąc w kąpielówkach na plaży podczas urlopu na Malediwach. Absolutne faux pas – na szczęście w przypadku polskiego magistra popełnione w męskiej branży pełnej twardych mężczyzn. Branży, która ludzkie losy traktuje jak kiedyś Stalin człowieka radzieckiego – przesypując piasek łopatą z kupki na kupkę. Tyle że za miliony.
Bohater odysei, zgodnie z duchem czasu, który wymaga sprofilowania umiejętności w wersji turbo, wyspecjalizował się w strzelaniu do celu z taką precyzją, z jaką metronom odmierza takt pianiście-wirtuozowi. Wystarczy przywołać efekty pracy u poprzedniego pracodawcy, tego z Dortmundu. Jego golkiper, niejaki Roman Weidenfeller, najczęściej turbo-wykopem wybijał piłkę w okolicę, gdzie spodziewał się Polaka, a ten już załatwiał resztę. W 2012 roku podczas finału pucharu Niemiec pracująca w żółto-czarnej koszulce mistrza kraju siła fachowa z Polski trzykrotnie przedziurawiła siatkę w bramce jej giganta, Manuela Neuera, w czerwonej koszulce firmy „Bayern”. W efekcie bossowie tego ostatniego odkupili na pniu naszego fachmana z Dortmundu. Z inwestycją najważniejsi prezesi z Monachium trafili w dziesiątkę, skoro Dortmund mistrzostwa kraju od tej pory nie zdobył, podczas gdy Bayern seryjnie, nie mówiąc o triumfie w lidze mistrzów. Co porównać można z wydarzeniem równym ponownemu wyborowi Polaka na papieża. Jeśli wierzyć jeszcze częstszym niż gole Polaka wynurzeniom jego małżonki w mediach społecznościowych, tajemnica sukcesu potwierdzała prawdziwość rzymskiego przysłowia: „Tam gdzie ty Gajuszu, tam i ja Gaja”. Otóż „Gaja” polskiego pracownika sezonowego w Niemczech, emerytowana karateczka, w międzyczasie wyspecjalizowana w materii dietetyki, usunęła z jego diety wszystko, co smakuje, w pierwszym rzucie mięsko, w drugim produkty mleczne, zastępując tłuste menu programem „fitness”, z dużą ilością orzeszków i jeszcze większą ziarenek pszenicy, tak by u futbolisty z numerem „9” współpraca komórek, ścięgien i muskulatury dorównała tej u legendarnego Achillesa. A ten, jak wiadomo, niemal w pojedynkę rozbił obrońców legendarnej Troi. 31-latek natomiast na naszych oczach szalał na polu karnym przeciwnika z takim sukcesem, że wzbudził zainteresowanie firmy z Barcelony. Wprawdzie niewypłacalnego bankruta, który jednak wyściubił 50 mln euro. I tu dochodzimy do sedna sprawy. Zostawiając na boku pytanie, czy pomimo miksturek w domu 31-letni atleta skopiuje sukces z Monachium u nowego pracodawcy, który gra przeważnie w ustawieniu 4-3-3, podczas gdy dotychczasowy w Monachium preferował 4-2-3-1, a cała trójka za plecami naszego herosa harowała na niego.
W XXI wieku estetyka i nieprzewidywalność futbolu (Ryszard Kapuściński twierdził, że fascynacja nim wynika z oscylowania wyniku meczu piłkarskiego wokół zera; w przeciwieństwie do innych gier drużynowych nie padają tam wysokie rezultaty, jak, kolejno, w koszykówce, piłce ręcznej, siatkówce, hokeju na lodzie czy trawie) została zastąpiona przesuwaniem (nabywaniem) akcji giełdowych. Do ich rangi spadli nawet najwięksi herosi futbolu, w swoim habitusie zasilający zarazem nadrzędny archetyp zbędnego dla cywilizacji i uprzykrzającego jej sens celebryty. Największe prężenie przez nich muskułów na murawie nie dorównuje ich hiperaktywności w mediach społecznościowych, gdzie prześcigają się nawzajem w czczej autoprezentacji. Ale i oni są tylko śrubką w machinie mafijnych reguł zawodowego futbolu, nietransparentnych metod pozyskiwania i pomnażania kapitału. To dlatego nie kto inny, tylko ponad 80-letni znawca materii, w przeszłości trener mistrzów świata z 1978 roku, César Luis Menotti, jeszcze przed 2 dekadami cały ten management piłkarski: prezesów, członków zarządów, i innych działaczy – wszyscy rodem z mrocznych gabinetów ojców chrzestnych – trafnie określił „bezwzględnymi przedstawicielami politycznej, ekonomicznej i medialnej elity władzy, która w futbolu odkryła źródło profitów i uczyniła go wehikułem swojej autoprezentacji”.
Można jedynie współczuć tym kibicom, którzy nadal naiwnie wierzą w piękno futbolu i przed chwilą uczestniczyli w tragifarsie zmiany miejsca dla wieszaka w szatni ich idola. Nie znają słów Menottiego: „Biznes zniszczył więzi między kibicami a piłkarzami, a ci ostatni najmniej widzą przed oczami swoją powinność reprezentowania swoich kibiców“. Bo to właśnie najbardziej zniszczyło futbol. Nie sama żądza zysku, pogoń za pomnażaniem kapitału i nabijanie sobie kont.
Gra w tej czy innej firmie, stosującej te same mafijne reguły zysku, w Bayernie, Realu, Barcelonie czy na Wyspach Brytyjskich, nie ma większego znaczenia. Ale okoliczność, że pomnażanie kapitału przez pazernych zarządców piłkarskich firm zepchnęło grę na boisku na poślednie miejsce w wewnętrznej hierarchii futbolu, spowodowała erozję pierwotnego jego sensu. Nieprzewidywalna co do końcowego rezultatu gra, w co infantylnie wierzą kibice, jest, jak dla Machiavellego, tylko środkiem do celu, nie celem samym w sobie. Tak choremu systemowi raczej należy życzyć, by – jak kiedyś dinozaury czy Atlantyda – raz na zawsze znikł z przestrzeni naszej cywilizacji. Na tym tle powszechna ekscytacja zmiany pracodawcy Roberta Lewandowskiego jawi się jako komediofarsa.
