Tego nie da się wytępić!
Prostytucja jest najbardziej trwałą i dochodową branżą gospodarki towarzyszącą wszystkim ustrojom politycznym i ekonomicznym, jakie w ciągu dziejów towarzyszyły ludzkości.
Najstarsze istniejące zapiski cywilizacji starożytnych wspominają o tym zawodzie i darzą go szczególną estymą. W starożytnej Grecji damy do towarzystwa otrzymały nawet zaszczytny tytuł Hetaira (towarzyszka) i były kojarzone z życiem codziennym Koryntu, portowego miasta na półwyspie Peloponez nad Przesmykiem Korynckim.
Tam na wzgórzu Akrokorynt, wznoszącym się 575 m nad poziomem morza, powstała znana w całym antycznym świecie wielka świątynia Afrodyty, w której zatrudniano tysiące pięknych hetairas.
Prostytucja była więc nie tylko usługą legalną, akceptowalną przez wszystkie warstwy społeczne, ale w dodatku na swój sposób zaszczytną. Podobnie jak przyjęcie do japońskiej szkoły gejsz stanowiło marzenie dużej części japońskich nastolatek, tak i zostanie hetairą było wyróżnieniem osoby o szczególnej urodzie i ciekawej osobowości. Co ciekawe, kandydatek do pracy w wielkiej świątyni Afrodyty nigdy nie brakowało.
Także cała historia Cesarstwa Chin jest ściśle powiązana z rozwojem zjawiska, które Chińczycy nazywali „wizytami w zielonej altanie”. Bywanie w zielonych domach uciech było częścią życia zawodowego, metodą spędzania wolnego czasu, rozładowania napięcia, uszanowania także czasu wolnego żony czy – podobnie jak w domach japońskich gejsz – miejscem rozmów, rozwoju duchowego czy wspólnego śpiewu.
Kurtyzany najwyższej klasy wyróżniały się niezwykłą znajomością etykiety towarzyskiej. Francuskie określenie Savoir-vivre, które dzisiaj odczytujemy głównie jako umiejętność zachowania się w najwyższych sferach społecznych, oznaczało „znajomość życia”, czyli cechę wielkich kurtyzan.
Żaden wywiad czy kontrwywiad w dziejach świata nie wymyślił lepszych szpiegów od Cór Koryntu. Zasługi kurtyzan wobec ich ojczyzn były nie mniejsze w dziejach niż najbardziej purytańskich patriotów.
A jednak to właśnie ta „grupa zawodowa” jest obiektem największych prześladowań w historii. Powodem jest zakaz stworzony przez prawo mojżeszowe: Nie będzie nierządnicy sakralnej wśród córek Izraela ani mężczyzn uprawiających nierząd sakralny wśród synów Izraela (23:18). Tak oto najstarszy zawód świata zyskał sobie nową, niepochlebną nazwę „nierządu”.
Jezus nie był jednak tak radykalny. Jego słowa z ewangelii Mateusza – Zaprawdę, powiadam wam: Celnicy i nierządnice wchodzą przed wami do królestwa niebieskiego – wywołują do dzisiaj zdziwienie.
Jednak już dla proroka Mahometa wszelka dyskusja o społecznej roli prostytucji jest bezprzedmiotowa. W VII wieku świat islamski otrzymuje bezwzględny i bezdyskusyjny zakaz prostytucji i korzystania z tego typu usług.
Od tego czasu zaczyna się okres seksualnej prohibicji, której apogeum będzie stanowiło wprowadzenie kary śmierci za prostytucję w Chińskiej Republice Ludowej. Ale nawet tak surowe prawo nie odstrasza reprezentantek najstarszego zawodu świata. Obecnie w Chinach świadczeniem prostytucji zajmuje się 10 mln osób. Każdego roku policja dokonuje 250 tys. zatrzymań osób korzystających z tej formy usługi. Wobec tak wielkiej ilości zatrzymań sądy wymierzają jedynie kary grzywny.
Znamienne, że kraje, w których prostytucja jest ściśle zakazana, takie jak Japonia, Tajlandia czy Hong-Kong, są dzisiaj światowymi centrami sutenerstwa. W samej tylko Japonii roczne dochody z tytułu prostytucji sięgają 24 mld dolarów.
Europa dwóch rozwiązań
Stary Kontynent jest podzielony w kwestii legalizacji sex-biznesu. Dotychczas, z korzyścią dla własnej gospodarki, uprawomocniono usługi seksualne w Belgii, Danii, Finlandii, Francji, Hiszpanii, Irlandii, Luksemburgu, Portugalii, Wielkiej Brytanii i we Włoszech. Osoby zatrudnione w tej branży płacą podatki, wpłacają składki ubezpieczenia społecznego i składki na służbę zdrowia, z której usług regularnie muszą korzystać. Lokale będące siedzibami agencji towarzyskich są oznaczone i działają w pełni jawnie. Największą swobodą branża ta cieszy się obecnie w Niemczech, Holandii, Austrii, Szwajcarii oraz silnie ortodoksyjnej religijnie Grecji.
Legalizacja sex-biznesu nie oznacza jednak przymykania oka organów bezpieczeństwa publicznego na stręczycielstwo czy handel ludźmi. Dzięki pełnemu dostępowi policji do informacji o siedzibie, zakresie działalności i legalnie zatrudnionych pracownikach agencji towarzyskich, służby mogą bardziej koncentrować się na realizacji postanowień „Konwencji w sprawie Zwalczania Handlu Ludźmi i Eksploatacji Prostytucji” ONZ z dn. 25 lipca 1951 r.
A właśnie ten obszar światowej przestępczości jest najbardziej kojarzony w opinii społecznej z półświatkiem sex-biznesu.
Tymczasem to właśnie właścicielom legalnie prowadzonych lokali towarzyskich zależy najbardziej na ukróceniu procederu porywania i stręczycielstwa imigrantek zmuszanych do świadczenia usług seksualnych za znacznie zaniżone ceny. Takie dzikie domy publiczne organizowane przez lokalne gangi imigranckie są także przyczyną wysypu chorób i wzrostu przemocy w środowisku. Legalnie rozliczające się z podatków kurtyzany mają prawo do ochrony ze strony policji i służb specjalnych.
Taki system przyjął w 2002 roku niemiecki Bundestag, który uprawomocnił usługi seksualne na zasadzie zwykłej umowy o pracę z obowiązkiem odprowadzania składek podatku dochodowego i naliczania podatku VAT. Ze względu jednak na fakt, że usługi seksualne są zazwyczaj opłacane w gotówce, niektóre urzędy skarbowe określiły kwotę dzienną, którą agencje towarzyskie winne są odprowadzać do fiskusa. W zależności od regionu Niemiec jest to kwota od 25 do 30 euro dziennie.
Legalizacja prostytucji w Holandii, Austrii, Niemczech i Szwajcarii znacznie obniżyła przestępczość zorganizowaną. Zakazany owoc dostępny jedynie na czarnym rynku stał się dzięki legalizacji stosunkowo tanim produktem, którego „obrót” znalazł się pod większą kontrolą i ochroną państwa.
W Polsce, gdzie jedynie stręczycielstwo jest wyraźnie zakazane, niejasność interpretacji obowiązujących przepisów powoduje, że usługi seksualne są poza obszarem regulacji prawnych, a więc nie są uprawomocnione jako forma działalności świadczonej na rzecz innych osób. Stąd też stosowane jest nieco kuriozalne określenie „agencji towarzyskiej” oferującej usługi towarzyskie, a nie seksualne.
Tymczasem legalizacja prostytucji, a więc akceptacja usługi seksualnej za którą można legalnie zapłacić, jest rozwiązaniem korzystnym zarówno dla państwa, jak i społeczeństwa. Uprawomocnia bowiem zjawisko już istniejące, zapewniając, że dochody uzyskiwane z tego typu usług będą bezwzględnie podlegać opodatkowaniu, staną się przedmiotem umowy w stosunku pracy czy umowy cywilnoprawnej, oraz ułatwia liczne kontrole policji związane ze zwalczaniem handlu ludźmi i niewolnictwa.
180 tys. osób czeka na legalizację
W Polsce rocznie z usług towarzyskich korzysta około 15% mężczyzn i 1% kobiet. Można więc określić to zjawisko jako ważny składnik życia naszego społeczeństwa. Być może dlatego zdecydowana większość Polaków – ponad 75% mężczyzn i ok. 51% kobiet – należy do zwolenników jak najszerszej legalizacji usług sex-biznesu.
Oblicza się, że walidacja szeroko pojętych usług seksualnych w Polsce przyniosłaby dochody budżetu państwa rzędu ok. 10 mld złotych rocznie.
Agencje towarzyskie zatrudniają bowiem ok. 18–20 tys. osób, natomiast indywidualnymi sex-usługami zajmuje się prawdopodobnie 150–160 tys. kobiet i mężczyzn. Godzinna stawka za spotkanie kosztuje od 100 do 400 zł.
Z tej liczby 72% pracowników to Polacy, pozostali pracownicy to głównie obywatele Ukrainy, Rosji, Bułgarii i Białorusi.
Znamienne, że coraz częściej profesją tą zajmują się osoby z wyższym wykształceniem, pochodzące z domów o stabilnej bazie dochodowej oraz deklarujące wysoką religijność (ok. 80%). Badania socjologiczne wykazują także, że niemal wszystkie kobiety zatrudnione w seks-biznesie będące jeszcze pannami deklarują chęć wstąpienia w związek małżeński.
Bardzo istotnym, a może najważniejszym aspektem związanym z potrzebą uprawomocnienia prostytucji w Polsce jest czynnik humanitarny. Większość badań socjologicznych dowiodła, że ok. 53% kobiet wybrało ten rodzaj aktywności zawodowej jedynie z powodu bardzo złej sytuacji materialnej. Jednocześnie osoby te nadal pozostają w zamkniętym środowisku zawodów pozbawionych prawa do zasiłków i pomocy społecznej oraz mają niewielkie szansę na zmianę kariery i udziału w refundowanych szkoleniach zawodowych. Dopiero legalizacja sex-usług otwiera szansę na uzyskanie przywilejów emerytalnych i ubiegania się o status osoby bezrobotnej przez blisko 180 tys. osób, które dotychczas były wyrzucone poza nawias społeczeństwa.
To także szansa na nabycie ubezpieczenia medycznego i wymuszenie okresowych kontroli u lekarzy świadczących usługi na rzecz agencji towarzyskich oraz prewencji przed przenoszeniem wirusa HIV i chorób wenerycznych.
